Weligama

Op nieuwjaarsdag pakken we aan het einde van de ochtend de tuk tuk naar Weligama, dé plek om te surfen! We hebben van te voren een hotel geboekt omdat er al veel vol zit. Het duurt erg lang voordat we het gevonden hebben en bij aankomst krijgen we ook nog te horen dat hij vol zit. Hoe kan dat nou? We hebben gereserveerd! Hij zegt dat hij ons vanmorgen een mail had gestuurd wat achteraf niet zo blijkt te zijn. Heel raar verhaal. Vlak daarna checken we in bij een guesthouse dat op booking.com voor €60 per nacht wordt aangeboden, maar we dingen af naar €32 inclusief ontbijt! We gaan gelijk het strand op, op zoek naar een surfschool. En daar barst het hier van! Een lange strip vol met plekken waar je les kunt krijgen. Er heerst een concurrentie dus we worden meerdere keren benadert. Uiteindelijk kiezen we er een waar we een goed gevoel bij krijgen en die op tripadvisor goed staat aangeschreven. We spreken af voor de volgende ochtend en gaan even wat drinken bij een terrasje aan het water zodat we de andere beginners alvast kunnen observeren. We blijven vervolgens een paar uur zitten. Kaarten met een biertje en uiteindelijk ook maar avondeten!

De volgende ochtend zitten we al vroeg aan het ontbijt. Onze surfles begint om 8:00. Bij aankomst moeten we alleen een uur wachten omdat hij om 7:30 al les was gaan geven aan iemand anders. Blijkbaar komen die afspraken hier niet zo nauw. We gaan maar even koffie drinken, het is toch nog lekker vroeg. Een uur daarna zijn we aan de beurt. Voordat we het water in gaan krijgen we eerst op het strand les, droog oefenen. We moeten op een surfbord gaan liggen en hij laat ons de stappen zien. Vlak daarna mogen we het water in. Ze geven je de garantie dat je binnen een half uur kunt staan zonder gelijk te vallen. Dit is bij Lon en mij na een minuut of twee al het geval. De stappen gaan als volgt: je ligt op je buik op het surfbord met je gezicht richting de kust. Ongeveer vijf meter voordat de golf je inhaalt begin je vooruit te zwemmen, een soort van borstcrawl terwijl je op het bord ligt. Als je dit namelijk niet doet neemt de golf je niet mee maar haalt hij je in. Op het moment dat je meegenomen wordt door de golf ga je staan. Dit doe je in vier stappen snel achter elkaar. Het gaat ons goed af! We staan al regelmatig op het bord dus dat maakt het leuk! De les duurt 2 uur. Diezelfde middag huren we een surfbord en gaan we zelf nog twee uur oefenen. Het plezier is in ieder geval daar, het talent ook enigszins...

We besluiten hier zes nachten te blijven aangezien we het surfen leuk vinden en onze kamer fijn is. Onze tweede surfles gaat nog veel beter. We presteren bovengemiddeld volgens onze surfleraar. In de avonden doen we het rustig aan. Na het eten niet te laat maken en even geen alcohol. Dat hebben we de afgelopen dagen genoeg gehad. Even rust pakken en het nieuwe jaar relaxt beginnen...

We brengen een bezoek aan Mirissa, een kustplaatsje, zo'n tien minuten verderop. Ik weet dat het bijna cliché gaat klinken, maar wat een paradijsje! Een beetje vergelijkbaar met Vijaya, dat strandje vlak langs Unawatuna. Helderblauw water, hoge golven, een paar grote rotsen in het water, veel leuke barretjes en restaurantjes, een mooi zandstrand in een soort U-vorm, twee strandbedjes, wat wil een mens nog meer...

Het surfen is nog lang niet gaan vervelen. We nemen geen lessen meer maar huren een bord en gaan zelf het water op. Uren lang, en daar word je moe van. Iedere keer nadat je met een golf mee gegaan bent weer helemaal terug lopen naar het diepe, met dat bord in je handen en tegen de golven in. Iedere keer jezelf weer omhoog drukken en in een soort van squat houding je balans en evenwicht houden. Ik kan me voorstellen dat het heel zwaar is als je er iedere keer opnieuw gelijk vanaf valt maar als het lukt sta je er niet eens bij stil.

We hebben vijf keer in drie dagen gegeten bij hetzelfde restaurant. Eigenlijk kun je het niet eens een restaurant noemen. Meer bij mensen thuis in een klein tuintje. Ze staan bovenaan op tripadvisor en dat is niet omdat het zo gezellig zitten is. Ik heb meerdere mensen aan zien komen lopen met een teleurgestelde blik van: is dit het? Wij waarschijnlijk zelf ook de eerste keer, maar het eten is ongekend. Niet normaal wat die vrouw op tafel zet. Het duurt wel een tijdje voordat het klaar is, maar daar sta je geen moment meer bij stil als je het voor je hebt staan. Iedere hap, ieder ingrediënt, waarvan we de helft ook niet kennen in Nederland, hemels lekker. De kokkin is zwaar enthousiast. Ik ben al een paar keer naar de keuken gelopen om bij te bestellen. Iedere keer is ze super blij en stopt ze niet met lachen. Ook weer iemand die er alles aan doet om het je naar de zin te maken. Ieder gerecht wordt vers bereid. Toen ik op een middag iets met tonijn bestelde ging ze zelfs speciaal de straat op om het vers te halen. De laatste ochtend, vlak voor vertrek krijgen we kookles van haar. Alles zelf maken en proeven. Sommige ingrediënten zijn typisch Sri Lankaans en kunnen we thuis jammer genoeg niet krijgen. Ze accepteert ook niet dat we vol zitten. "Try this, try that!" We vinden het onbeleefd om nee te zeggen dus nemen bomvol afscheid van haar. Ook krijgen we twee volle tassen met eten mee voor als we die middag weer trek krijgen!

We nemen afscheid van een fantastisch land! Een land waar je echt alles kunt doen. Een land voor alle smaken, naar alle wensen en voor iedere dag van het jaar. Een land met een ongelooflijke diversiteit tussen plaatsen, die op nog geen twee uur rijden van elkaar af liggen. Zulke contrasten vind je bijna nergens. Een land waar moeder natuur op haar mooist is en in haar puurste vormen.
Sri Lanka heeft het allemaal...