Phu Quoc, Hoi An, Ho Tran

Na een heerlijke week zetten we Den af op het vliegveld. Een vlucht, een taxi, een scooter, een wandeling en een duik later liggen we in de oceaan en kijken we elkaar aan. We zijn weer met zijn tweeën voor een paar dagen. Op het grootste eiland van Vietnam: Phu Quoc! Martijn en Saar komen ook deze kant op over vijf dagen. We verblijven in een fijn hotel iets buiten het centrum. Met een scooter rijden we rond over het eiland om alles te verkennen en te kijken wat de beste plekjes zijn. We leggen een lange route af in noordelijke richting langs een markt, over verschillende zandpaden en komen uiteindelijk bij een super rustig strand uit. Er is hier helemaal niemand en het is heerlijk stil. In het midden ligt een oude boot. Verder alleen maar zand en helder water. Op de terugweg rijden we langs een dorpje aan het water. Het is super vervuild omdat iedereen zijn afval dumpt in het water. Een man die al heel zijn leven hier woont verteld dat er geen afvaldienst is en dat dit langzaam een groot probleem aan het worden is. We blijven een tijdje met hem zitten tot de zon ondergaat...

Zoals de naam al doet vermoeden is long Beach het langste strand op het eiland. Hier vind je de gezellige restaurants en hotels aan het water. Ook de straatjes die er achter liggen zijn heel levendig en sfeervol. Ook bezoeken we een waterval in een park. De wandeling is mooi maar de waterval teleurstellend. Er staat in deze tijd te weinig water waardoor het niets voorstelt. De laatste middag bezoeken we een strand in het zuiden van het eiland. Het is ongekend. Waarschijnlijk het mooiste strand van de hele reis. Dan heb ik het puur over het zandstrand en het water. We zijn op stranden geweest met meer sfeer en schitterende rotsen, maar het zand is hier witter en het water helderder dan we ooit gezien hebben. Als we terugkomen bij ons hotel krijgen we van de receptioniste een stuk fruit om te proeven. Het heet: breastmilk (borstmelk). Ik kan me niet meer herinneren hoe echte borstmelk smaakt, maar dit is echt niet normaal lekker. Het lijkt van buiten op een appel, die je door midden moet snijden en als een kiwi uit moet lepelen. In het midden zit een soort wit en zacht vruchtvlees met melk. Een kwartier later staan we in de douche om het zand af te spoelen als ik ineens allemaal rode vlekken op Lon's rug zie zitten. Zeker twintig met in het midden van iedere vlek een rood puntje. Het lijken er steeds meer te worden ook. Ineens zitten ze ook op haar armen. Als ik de douche uitstap zie ik dat mijn eigen rug er ook vol mee zit. Zou het een allergische reactie zijn van die vrucht? Ik loop naar de receptie en laat de vlekken aan het meisje zien. Ze lijkt te schrikken en kijkt er aandachtig naar. Ze geeft aan dat het van een kwal kan zijn of misschien zandvlooien. De volgende ochtend zijn alle vlekken van mijn rug verdwenen. Die van Lon zit nog steeds helemaal vol. Vanmiddag komen Martijn en Saar aan. Ze hebben op ons aanraden een hotel geboekt bij longbeach. Ook wij hebben een ander hotel geregeld, slechts vijftig meter verderop. Voordat we bij het nieuwe hotel inchecken rijden we met een scooter naar het lokale ziekenhuis. De vlekjes zijn ondertussen bultjes geworden en de jeuk is verschrikkelijk! Als we aankomen valt het gelijk op dat het een zooitje is. Op de vloer ligt afval en stof. Daarnaast worden we niet bepaald hartelijk ontvangen. We hebben een briefje meegekregen van de receptioniste van ons hotel met een omschrijving in het Vietnamees. Als we het laten zien wijst het meisje met een chagrijnig gezicht naar een gang, verder zegt ze niets. We lopen precies hetzelfde moment de gang in met een oude man die er een stukje erger aan toe is. Aan zijn gezicht en lichaam is te zien dat hij verschrikkelijke pijn heeft en ieder moment neer kan gaan vallen. Hij zit onder het bloed en heeft een bleek gezicht. Er staan acht verplegers in de gang allemaal ongeïnteresseerd uit hun neus te vreten. Ze zien de man, maar doen niets. Helpen hem niet eens. Twee mensen die met de man meegekomen zijn ondersteunen hem en moeten hem zelf het ziekenbed op tillen. Ik voel gelijk woede, maar laat het niet merken. Als we het briefje laten zien krijgen we opnieuw een zeer ongeïnteresseerde blik die lijkt te zeggen: ik ben moe, ik wil naar huis en het maakt me werkelijk geen moer uit wat er met jou gebeurt. Ze schrijft een recept uit en zonder iets te zeggen wijst ze haar vinger richting de apotheek op het terrein. Als we aankomen begint hetzelfde verhaal. Zo onvriendelijk en chagrijnig. Er komt een andere vrouw aangelopen die Lon half opzij duwt, voorkruipt en haar recept afgeeft alsof we er niet eens zijn. Opnieuw moet ik me inhouden. Als we de medicijnen hebben rijden we op de terugweg langs een andere apotheek om even te checken of we de juiste middelen hebben. Dit keer worden we heel goed geholpen. Het blijkt dat ze ons paracetamol en vitamine C pillen hebben meegegeven. Daarnaast nog andere pillen die wel tegen de jeuk zijn. We krijgen een zalf van haar mee om de jeuk nog extra te bestrijden.

Een uurtje later zitten we op het terrasje van een gezellige strandbar. In de verte komen Martijn en Saar er aangelopen. We lopen ze gelijk tegemoet. Geweldig om ze na al die tijd weer te zien! De sfeer is gelijk top! Super leuk dat het zo goed klikt en dat we nu met z'n vieren in Vietnam zijn! We blijven de hele middag zitten en genieten van de gesprekken, het zonnetje en de koude witte wijn! Martijn en ik gaan tussendoor even een duik nemen. Ik sprint vol het water in, neem een duik en knal met mijn kop tegen de bodem. Die had ik me toch echt iets anders voorgesteld. Er zit een snee in mijn tong en het blijft een tijdje bloeden, maar het valt gelukkig mee. In de avond eten we iets verderop en sluiten we af in een bar met cocktails en shisha. Een heerlijk begin van een hele fijne tijd...

De volgende ochtend huren we twee scooters om naar het mooiste strand te gaan. Eerst drinken we koffie bij een tentje waar Lon en ik in de eerste dagen al vaste klant zijn geworden. Martijn heeft het plan om een villa te huren in Hoi An. Hij heeft er een gevonden en laat ons de foto's zien. Het ziet er fantastisch uit! Hij stuurt een mail om te kijken of het beschikbaar is. Na de koffie rijden we naar het droomstrand met het witte zand waar we lekker gaan lunchen en de hele middag doorbrengen. Terwijl Lon en Saar op de strandstoelen liggen te zonnen, liggen Martijn en ik in het ondiepe water te dobberen. Zelfs de temperatuur van het water is perfect. We blijven daarom lang liggen en voeren heerlijke gesprekken over van alles en nog wat. Af en toe is het stil en kijken we alleen maar tevreden om ons heen. De bergen, het hagelwitte strand en het water waar we in liggen, zo helder dat je jezelf kraakhelder kunt zien.

In de avond brengen we een bezoek aan de avondmarkt. Er staan wat jongeren die nootjes uitdelen om te proeven. Uiteindelijk kopen we zes potten omdat ze allemaal te lekker zijn. Nadat we wat hebben rondgelopen gaan we lekker eten. Verse kreeft en krab van de barbecue! Wat een feest! De schelpdieren die we als voorafje krijgen zijn achteraf een wat minder succes. Saar wordt er behoorlijk ziek van en heeft meer badkamer dan bed gezien die nacht.

De volgende ochtend bij het ontbijt gaat het al ietsje beter. We ontbijten bij een Vietnamees tentje en gelukkig valt alles gelukkig redelijk goed. Daarnaast is er goed nieuws. De villa is beschikbaar! Onze volgende bestemming wordt dus Hoi An. We verheugen ons er nu al op! De laatste middag rijden we nog verder richting het zuiden van het eiland. We komen langs wat kleine primitieve dorpjes en rijden rustig rond. Uiteindelijk besluiten we toch naar hetzelfde strand te gaan. Mooier dan dat gaan we niet vinden. De rest van de middag chillen we lekker op een strandbedje. Genieten van de warme zon en een kleine siësta...

De volgende ochtend vliegen we naar Da Nang. We stappen over in Ho Chi Minh City. Martijn en ik halen een paar lekkere burgers. Als twee kleine kinderen zo blij! Na een tussenstop van drie uur vliegen we door naar Da Nang. Het is al avond en we worden opgehaald door een chauffeur. De villa, die in Hoi An ligt, is ongeveer drie kwartier rijden. Als we aankomen is het al donker. We zijn alle vier zwaar benieuwd wat we gaan aantreffen. De chauffeur wijst ons de weg over een pad door de grote prachtige voortuin van de villa, die vol staat met palmbomen en planten. De voordeur gaat open. We worden gelijk hartelijk ontvangen door een vriendelijke vrouw die de huisregels met ons doorneemt. We krijgen een kleine rondleiding. Het is nog beter dan op de foto's! We kunnen wel juichen van enthousiasme dus dat doen we ook maar! Het huis ligt langs een rivier, omgeven door groen. De achtertuin is enorm en bestaat uit twee delen. Het achterste deel, waar het zwembad gevestigd is, is het grootst. Het staat vol met palmbomen en aan de achterzijde loopt er een rood bruggetje over het water naar het restaurant dat bij de villa hoort. Red Bridge Restaurant! Al snel komen we er achter dat hier kookcursussen worden gegeven en dat dit restaurant in de top drie staat van alle restaurants in de omgeving.
In het eerste deel van de achtertuin hebben ze de tafel voor ons gedekt. Martijn heeft van te voren een traditionele Vietnamese hotpot besteld die al klaarstaat. Daarnaast krijgen we van het vrouwtje de menukaart van het restaurant om als we zin hebben nog wat extra te bestellen. Over roomservice gesproken... Er gaat gelijk een fles wijn open en we proosten op een nieuw hoofdstuk. Hoi An!

Aangezien het niet bij één fles wijn is gebleven blijven we de volgende ochtend lang liggen. Lon en ik slapen beneden en Martijn en Saar boven. De kamers zijn identiek, heerlijke bedden en een luxe badkamer met strortdouche en een bad. Als we de woonkamer in komen gelopen zien we drie vrouwtjes in de keuken staan. Ze zijn het ontbijt aan het maken. We krijgen gelijk een lekkere cappuccino en lopen de tuin in waar Martijn en Saar al lekker in het zonnetje zitten. Hun gezichtsuitdrukking vertelt hetzelfde als onze gedachten: wat een heerlijk leventje hebben we hier! Dit wordt gelijk bevestigd met een geweldig ontbijt. Verse sappen, vers gebakken eitjes, vers fruit en de lekkerste krokante verse Vietnamese broodjes! Ook de koffie blijft komen. Als je de laatste slok van je cappuccino neemt, wordt er weer een nieuwe aangeboden. Wat een feest!

Na het ontbijt is het tijd om aan het zwembad te liggen. Een belangrijke dagtaak vandaag. Er wordt een kookles gegeven bij het restaurant. Terwijl de toeristen oefenen liggen wij in het zonnetje aan het zwembad. We hebben alle vier een boek dus lezen wat. Twee uurtjes daarna is de zon iets gedraaid en worden onze bedden niet meer optimaal belicht. We besluiten naar het strand te verplaatsen. In het tuinhuisje staan wat fietsen. Nadat we aangekleed zijn gaan we hiermee op pad. Het strand hebben we nooit gezien. Dit was toch iets te ver. Daarnaast had de zon zich net even verstopt achter de wolken. We pakken een taxi naar het centrum van Hoi An om de rest van de middag door te brengen. Hoi An is echt een geweldig stadje. Het heeft een gekleurd en pittoresk oud centrum waar je je kostelijk kunt vermaken, alleen al door rond te lopen. Er zijn talloze leuke winkeltjes en restaurantjes. Door het midden loopt een rivier waar je met een bootje doorheen kunt varen. Er liggen wat mooie oude boten die op piratenschepen lijken. Daarnaast staat Hoi An bekend om haar tailors. In het centrum vind je er zo'n 350. We wandelen rustig rond en maken de mooiste sfeerfoto's. Door de hele stad hangen lampionnen in de mooiste kleuren. In de avond gaan de lampjes aan waardoor de sfeer nog warmer wordt. We gaan heerlijk eten op een heel klein dakterrasje boven een boekenwinkeltje. Hoi An heeft ons alle vier betoverd. Een stadje met karakter en een ongekende ambiance.

De volgende ochtend is het ontbijt weer even fijn. Dit keer zitten er zelfs verse croissants bij! Het weer is alleen een stuk minder. Bewolkt en grauw. We huren een scooter in het centrum. Nadat we een stukje hebben rondgereden parkeren we bij een goede tailor om even binnen te kijken. Wat we op dat moment nog niet weten is dat we hier zo'n twintig uur gaan doorbrengen. Het begint met een pak. Ik had van te voren al bedacht er een te laten maken in Vietnam. Terwijl Martijn me helpt met het uitkiezen van de beste stof zijn Lon en Saar druk in de weer met het ontwerpen van jurkjes. De stof, de vorm, de prijs, we hebben het er druk mee. Na een lange sessie zijn de eerste lijnen uitgezet en verlaten we het pand, voor even....

De weervoorspellingen blijven matig. Geen zon en soms zelfs regen. De behoefte aan vitamine D neemt toe, vooral bij Martijn en Saar, die op vakantie zijn! Eigenlijk was het idee om hierna samen naar Hanoi te gaan. Hier besluiten we een streep doorheen te zetten omdat ook daar het weer te wisselvallig is. In het zuiden is het wel warm en schijnt de zon volop. Er komen verschillende ideeën op tafel. We bekijken foto's en lezen verhalen op internet. We wegen voordelen en nadelen af. Een zoektocht die zo'n anderhalve dag sluimerend aanwezig is. Dan heeft Martijn opnieuw een huis gevonden.
Het ligt in Ho Tran, een dorpje ten noorden van Vung Tau op zo'n 2 uur rijden van Ho Chi Minh City. De villa ziet er veelbelovend uit en de weersvoorspellingen geven zongarantie! We twijfelen geen seconde. Martijn stuurt gelijk een mail!

Terwijl we op de scooters de omgeving verkennen begint het te regenen. Een perfect moment voor een massage. Al snel rijden we langs een spa. Het uur daarna liggen we met de ogen dicht. Even ontspannen... De massage is oke. Niet bijzonder, maar een lekkere onderbreking van het slechte weer.
In de middag gaan we lunchen bij een van de beste broodjeszaken van Hoi An. Ze beleggen die heerlijke Vietnamese Broodjes met de lekkerste dingen. Deze belegde broodjes noemen ze Banh Mi. Je kunt ze in Vietnam op iedere hoek van de straat vinden voor nog geen euro! Als de buikjes rond zijn is het weer tijd voor de tailor. Lon en Saar gaan voor een tweede jurk en bespreken de details. Ook Martijn besluit een smoking te laten maken. Het slechte weer maakt het gelukkig minder erg om binnen te zitten. We blijven dan ook tot na sluitingstijd. Als we naar huis willen rijden zijn we een sleutel van een scooter kwijt. We zoeken ons rot, maar de sleutel komt niet meer boven water. Martijn en ik pakken de andere scooter en gaan op zoek naar de plek waar we hem gehuurd hebben. Lon en Saar gaan ondertussen wat drinken. Gelukkig heeft hij nog een reservesleutel en is de boete laag. Als we terugkomen halen we bij een avondwinkel wat lekkere hapjes, snacks en wat flessen wijn. We rijden terug naar de villa en chillen daar de rest van de avond met muziek en gezelligheid!

Ook eten we een avond in het Red Bridge Restaurant. Het wordt duidelijk waarom deze mensen kooklessen geven. Wat een fantastische Vietnamese gerechten! Ik weet dat het bij het lezen van mijn verhalen lijkt alsof we alleen maar aan het eten zijn. Ik doe echt mijn best om niet alles te benoemen, maar deze mag ook weer absoluut niet onvermeld blijven. Het is gewoon te goed om niet te benoemen en waarschijnlijk was het het hoogtepunt van de dag!

Het tempo van alles wat we doen is heel relaxt. Op ons dooie gemak doen we ons ding en nemen uitgebreid de tijd voor alles. Ook op de laatste dag genieten we weer van het ochtendritueel. In de middag voor de laatste keer naar de tailor, denken we. Opnieuw zijn de jurken niet goed. Iedere keer moeten we weer wachten of later terugkomen. We zijn er onderhand een beetje klaar mee, maar willen absoluut geen genoegen nemen met minder dan perfect. En dan moet je veel geduld hebben. Aan het eind van de dag is het eindelijk achter de rug. We leveren de scooters in, eten iets en pakken de taxi terug naar de Red Bridge Villa. De laatste keer slapen we in ons heerlijke bedje en de laatste keer genieten we 's ochtends vroeg van het heerlijke ontbijt! We bedanken de lieve mensen die goed voor ons hebben gezorgd.

We worden afgezet in Da Nang en vliegen naar Ho chi Minh binnen een uurtje. Onze chauffeur is nergens te vinden. Als we hem bellen blijkt dat hij staat te wachten op de internationale luchthaven in plaats van de nationale. Gelukkig liggen ze heel dicht bij elkaar waardoor hij er binnen tien minuten is. In de tussentijd kunnen we mooi even wat drinken halen en pinnen. De rit naar onze villa duurt 2,5 uur. Na een half uur stoppen we eerst bij een grote supermarkt. De eigenaar had Martijn laten weten dat we het beste van te voren boodschappen kunnen doen omdat er rondom het huis geen echte supermarkten zijn te vinden. We gooien de hele kar vol met lekker eten voor een paar dagen. Ook slaan we flink wat wijn in. "Twaalf flessen moet wel genoeg zijn toch?" "Jazeker, meer dan genoeg!" Ruim twee uur later komen we aan bij ons nieuwe huis. Het bevindt zich in een villa wijk aan het strand. Ik stap de auto uit, pak twee tassen en loop naar binnen. Mijn mond valt letterlijk open. Dit huis is oprecht het meest briljante huis dat ik ooit gezien heb. Alsof we bij een of andere superster op bezoek zijn. De villa is wit en gigantisch. Alles is van marmer, wit leer en wit hout. De woonkamer is groot en loopt door in de tuin. Er is een zithoek en een grote woonkeuken met kookeiland en een lang aanrechtblad over de hele zijde. Alles van marmer. De tuin is perfect. Een groot mooi terras met chillstoelen en een zwembad. Aan de andere kant nog een eethoek die aansluit op de keuken. Een ding is zeker, de eigenaar is een liefhebber van koken. Er staat een grote barbecue en een steenoven. Ook de keuken staat vol met de beste apparatuur. In het midden van de tuin staan palmbomen waar een hangmat tussen hangt. Achterin de tuin liggen kano's. Rondom de tuin loopt water waar je doorheen kunt kanoën richting het strand. Het is werkelijk een droomhuis. Boven gaat het feest gewoon door! Drie grote luxe slaapkamers met luxe badkamers. Alles weer van marmer. Een groot balkon met chillstoelen en uitzicht over de tuin. Ik had niet verwacht dat het huis nog vetter zou worden dan de vorige maar toch is het zo! Ook Lon, Marty (zo noem ik hem vanaf dit huis) en Saar zijn onder de indruk. Onze huishoudster heet Kiel, een Vietnamees vrouwtje dat weinig praat en sowieso al geen woord Engels spreekt. Via een vertaalmachine communiceren we met haar. Ze begint gelijk alle boodschappen uit te pakken en in de koelkast te zetten. Ik denk dat we met z'n vieren in een kwartier tijd wel 50 keer de woorden "wat een vet huis" en "niet normaal dit" hebben laten vallen. We zijn nog geen half uur binnen en de barbecue staat al aan. De witte wijn ligt in de vriezer en de tafel wordt gedekt. Vlak daarna klinken de glazen en proosten we op een fantastische tijd. De tijd die achter de rug is en die nog gaat komen! Wat een feest!

In de villa doen we niets anders dan optimaal genieten. Het hele huis is daar volledig op ingericht. We hebben alles wat we nodig hebben en leven als koningen! Wakker worden in een heerlijk bed, zwembroekje aan, rustig de trap af wandelen en dan begint het feest weer. Allereerst went dit huis absoluut niet. Ik kan hier jaren blijven in deze setting. Iedere keer als ik via de trap de woonkamer in wandel ben ik weer onder de indruk. De helderblauwe lucht met de felle zon blijven ook iedere dag onveranderd. De ochtendduik in het zwembad met die aangename temperatuur. Marty en Saar liggen er meestal al in als we beneden komen. Gelijk daarna een kopje koffie van vers gemalen bonen, een heerlijk ontbijt en daarna alleen nog maar genieten van de zon, de rust en het zwembad. Alle vier hebben we een boek waar we soms uren zoet mee zijn. Het is dan heerlijk rustig en iedereen doet gewoon lekker zijn ding. Het enige wat je hoort zijn de vogels en af en toe wat ganzen en eenden die rond het huis zwemmen. Rond een uurtje of 3 a 4 gaat de barbecue weer aan en is het weer tijd voor een wijntje. We zitten in de middle of nowhere, er is niets te doen in de omgeving. Maar ons huis is alles wat we nodig hebben. Op een middag rijden we met scooters naar een klein dorpje, zo'n twintig minuten verderop. Daar halen we wat lekkere dingen voor op de barbecue. Verder is er bij ons om de hoek een kleine markt waar we verse vis halen. Er is op het terrein een restaurant met een klein winkeltje. Hier bestellen we heerlijke burgers en salades die ze als lunch komen brengen. Ook halen we verse rib eye steaks voor op de barbecue en die 12 flessen witte wijn overleven het zo'n tweeënhalve dag. Ik denk dat we zonder te overdrijven uiteindelijk in totaal ongeveer het dubbele hebben opgedronken. Nogmaals, wat een feest!

Naast het ultieme niets doen, het vele eten en drinken wordt er toch nog een beetje gesport. Naast de villa ligt een tennisbaan waar we twee keer fanatiek gaan dubbelen. Daarnaast gaan we een middag naar het strand waar Marty en ik met de kano's in de weer gaan. Samen met Saar doe ik twee ochtenden een work-out in de tuin. In de avonden zitten we lang buiten en tafelen we tot we naar bed gaan. Het leven hier is zo fijn. We genieten van iedere minuut!

Ondanks dat we weinig doen vliegen de dagen voorbij. Het is donderdag ochtend 3 maart en we nemen afscheid van de villa. Nog één keer ontbijten we in het lekkere zonnetje en we aanschouwen de droomtuin voor de laatste keer. De ganzen lopen het gras op om ons even gedag te zeggen. Ook zeggen we Kiel gedag, die ondanks dat ze amper iets heeft gezegd en bijna niet aanwezig is geweest, toch een fijn onderdeel is geweest van deze fantastische tijd!

De chauffeur brengt ons terug naar Ho Chi Minh City. Marty en Saar blijven hier vanavond slapen en vliegen morgen naar Hong Kong om hun vakantie heerlijk af te sluiten. Lon en ik vliegen vanmiddag naar Dalat. Na twee fantastische weken nemen we afscheid op het vliegveld. Het had nog veel langer mogen duren...