Battambang

In Battambang zie je weinig toeristen. Mensen gebruiken het meer als een plek om een nachtje te slapen en vervolgens door te reizen naar Thailand via het land. Daarom is het hier lekker rustig en dat bevalt ons wel. Het echte leven zowel in de stad als op het platteland. Het allermooiste is onze weg hiernaartoe! Vanuit Siem Reap kun je op twee manieren naar Battambang. 3,5 uur met de bus of 8 uur met de slowboot. We hebben de laatste optie gekozen, waar we achteraf heel blij mee zijn. Onze ochtend begint weer vroeg. Om half 7 zitten we aan het ontbijt en vlak daarna worden we opgehaald. Het is een meisje die aangeeft dat ze ons om de beurt met de scooter naar het busstation brengt. Ook al zouden veel mensen dit met die grote tassen onhandig vinden, hier is het de normaalste zaak van de wereld. Bij het busstation, wat geen busstation is maar gewoon een straat in het centrum, staan veel mensen te wachten die met de bus mee moeten. Er komt een busje aangereden, ongeveer net zo groot als een Volkswagen Transporter. Ik begin met koppen tellen. We zijn met 27 man. Dit kan gewoon niet. Een klein temperamentvol vrouwtje zet de lijnen uit. Een voor een gaan we naar binnen. Aan de voorkant worden alle tassen en koffers langs de bestuurder opgestapeld en in elkaar gepropt tot aan het dak. Ik zit helemaal achterin en Lon staat nog buiten en komt iets later voor me zitten. Ook zij kan zich gelukkig niet druk maken in dit soort situaties en dat kan ik echt waarderen. Er beginnen weer mensen te klagen dat het echt niet gaat passen. Het vrouwtje wil steeds 5 mensen plaatsen op bankjes voor 3. Een aantal mensen willen een statement maken en het niet accepteren. "This is insane!" Not possible!!" Het vrouwtje wordt ongeduldig en raakt geïrriteerd en begint mensen half te duwen. Drie Belgische meisjes raken zwaar geïrriteerd, maar het vrouwtje gaat door. Zelf zit ik ook niet top, maar het kan me weinig schelen. Het is toch maar een klein stukje naar de boot en als anderen geïrriteerd raken hoef ik het niet te doen. In dit soort situaties vermaken mensen die heel erg gestrest of geïrriteerd raken mij enorm. Ik kan er niets aan doen, het is gewoon zo. Heerlijk hoe druk ze zich maken en vervolgens twintig minuten later het busje weer uitstappen. Toch is het wel typerend. Zo'n stampvol busje waar mensen half over elkaar liggen. Van te voren lijkt het nooit te passen, maar toch gaat iedereen weer mee. Je hebt geen keus. Aangekomen bij de boot klimmen we gelijk het dek op, terwijl alle anderen onder in de boot op een stoeltje gaan zitten. We zijn goed voorbereid met grote doeken om op te liggen en factor 30 voor de felle zon. Acht uur lang varen we door de rivier en komen we langs het ene waterdorp na het andere. Mensen die leven op kleine vlotjes met een stukje zeil. Overal ligt vuilnis. Het lijkt echt letterlijk een vuilnisbelt. En zo veel kleine kinderen die spelen in het water en zo blij zijn om ons te zien. Van alle kanten worden we toegezwaaid alsof de stoomboot van Sinterklaas het land binnen komt varen. Alsof ik met het Nederlands elftal net wereldkampioen ben geworden en op een boot door de Amsterdamse grachten vaar, zo blij zijn ze! Ook volwassenen zwaaien mee. Het lijkt wel alsof we in een film zitten. Er drijft een enorme dode hond in het water langs de kant. Vlak daarnaast spelen kinderen in het water alsof er niets aan de hand is. "Als wij één slok van dit water binnen zouden krijgen zouden we echt doodziek zijn!" Overal lopen geiten kippen langs de kant. Het is onvoorstelbaar.

We varen Battambang binnen. Langs de kant van de rivier staan zo'n 20 tuk tuk chauffeurs die "vechten" en schreeuwen om niet met een lege tuk tuk naar huis te hoeven. Er staat een man tussen die een minder fysieke en verbale strijd voert, maar zijn ogen vertellen me hetzelfde. Hij heeft een vriendelijke en eerlijke blik en ik gun het hem gelijk. Aangezien ik hem aan blijf kijken heeft hij door dat dit zijn kans is. Hij begint enthousiast dingen te roepen en loopt naar de boot om te helpen met onze spullen uitladen. Hij breng ons langs drie hotels waar hij telkens even wacht zodat we kunnen kijken. Als we ons hotel gevonden hebben geven we hem een fooitje. Hij vraagt of hij ons asjeblieft vaker mag brengen tijdens ons verblijf. Ook voor hem hangt zijn leven van de tuk tuk af. Aangezien Battambang weinig toeristen kent is dit nog moeilijker. Hij heeft 5 kinderen die hij moet onderhouden. We zeggen hem dat we het heel leuk zouden vinden als hij ons vaker brengt en spreken af voor die ochtend daarna! Dolgelukkig rijdt hij weg...

De volgend ochtend brengt hij ons naar de bamboetrein. Dit is DE attractie van Battambang. We maken een rit en het is geweldig. Je rijdt op een gewoon spoor, zoals wij hem kennen. De bamboetrein lijkt alleen weinig op die grote gele van de NS die iedere dag Nijmegen verlaten en binnenrijden. Twee stalen buizen die in de breedte liggen. Aan beide uiteinden zitten een soort stalen wielen die als het ware om het spoor heen vallen en dus vast zitten. Hierop ligt een groot bed gemaakt van bamboe met kussens waar je op kunt zitten. In het midden zit een motor waarmee het apparaat wordt aangedreven door de chauffeur. Dus geen afgelosten ruimte met WiFi, maar een bed in de open lucht die keihard over het spoor rijdt. Rond de 50 km per uur en dat gaat hard! Er is ook maar 1 spoor dus je gaat dezelfde weg terug. Een andere bamboetrein die op de terugweg is krijgt voorrang en wij moeten even afstappen zodat ze onze trein los kunnen koppelen en van het spoor kunnen halen. Grappige activiteit en voor hun een leuke inkomstenbron.

Onze laatste dag haalt hij ons opnieuw in de ochtend op bij het hotel. We hebben gevraagd of hij ons een paar uur wilt rondrijden over het platteland. Het wordt een geweldige rit over hobbelige zandpaden door de natuur langs talloze boerderijen en zelf gebouwde huisjes waar hele gezinnen wonen van baby tot oma. De hartelijkheid van alle mensen speelt opnieuw de hoofdrol. Dit maken wij echt nooit mee, maar voor hun geldt waarschijnlijk hetzelfde. Er komen hier naar verwachting bijna nooit toeristen. Onze tuk tuk chauffeur, waarvan de naam te moeilijk was om uit te spreken laat staan onthouden, verteld ons over de geschiedenis van Battambang. Hij verteld ook dat zijn broer, zus, moeder en vader zijn omgekomen tijdens het regime van Pol Pot. Hij is alleen achtergebleven. Hij laat ons de plek zien waar hij als wees vanaf zijn 11de tot zijn 25e gewoond heeft tussen andere weeskinderen. Hij is nu 41. Weer een aangrijpend verhaal van een man die het moet doen met wat hij heeft. We nemen afscheid van hem en wensen hem het beste. Die avond maken we nog een grote wandeling langs de rivier. Het laatste blokje om in Cambodja, een beeldschoon en bijzonder land met dankbare mensen met ieder een eigen verhaal. Vaak erg triest en niet te bevatten. Mensen hebben hoop, maar voor velen is er weinig toekomstperspectief. Toch is er geen tijd en ruimte om daar te lang bij stil te staan. Het leven gaat door, de toeristen blijven komen en de tuk tuk, die blijft rijden...