Vietnam, Mui Ne

"Ik vraag me af of er vandaag twee Vietnamezen op reis gaan naar Nederland..."

Ondanks dat we pas om 16:00 vanmiddag vliegen pakken we in de ochtend al de metro naar Singapore AirPort. Wat gaat het hier toch allemaal gemakkelijk. Zo moeiteloos. Op het vliegveld pakken we eerst rustig een ontbijtje. Daarna lopen we op ons dooie gemak lekker rond en kijken in wat winkels. De vlucht stelt weinig voor. Twee uur later bereiken we de Vietnamese bodem. Het toenmalige Saigon, oftewel het huidige Ho Chi Minh City! We wachten een half uurtje op ons visum en wandelen rustig door. Daarna pakken we een taxi naar het centrum waar een hotel geboekt hebben. "Wij zijn gewoon in Vietnam!" Het is nog niet echt te merken waardoor het besef er ook nog niet helemaal is. Op straat is het hectischer dan ooit tevoren deze reis. Zoveel brommers, scooters! Letterlijk honderden. Als een zwerm halen ze ons aan alle kanten in. Toeteren is dan ook de normaalste zaak van de wereld. Iedereen doet het. Constant! Zo vaak dat het geen betekenis meer heeft. Niemand in het verkeer reageert er ook op. Onderweg zien we veel gezellige straatjes. Met 9 miljoen inwoners is dit de grootste stad van Vietnam. We worden afgezet in district 1, de wijk waar alles te doen is! Ons hotel bevindt zich in een smal steegje vol met leuke straattentjes en guesthouses. Het is een gezellig stekje dat er netjes uitziet. De schoentjes moeten dan ook uit voordat we binnenkomen. Nadat we wat opgefrist zijn en de spulletjes hun plek hebben, verkassen we naar een sushirestaurant. Weer niet de goedkoopste optie, namelijk Nederlandse prijzen, maar de recensies en onze behoefte winnen opnieuw deze strijd. Onze verwachting wordt dan ook rijkelijk bevestigd. Zoveel keus en zoveel smaaksensaties, een heerlijke start van ons Vietnamese hoofdstuk. Na het eten gaan we lekker op een toeristisch terrasje zitten waar we prefect uitzicht hebben op het hectische en vermakelijke straatbeeld. We blijven een paar uurtjes zitten en sluiten de avond heerlijk af.

De volgende ochtend maken we een wandeling door het centrum. Eerst maar eens een goede bak koffie bij de Starbucks, waar je weet wat je krijgt. We lezen goede verhalen over een typisch ouderwets Frans bakkerijtje op nog geen tien minuten lopen. Weer niet bepaald Vietnamees, maar blijkbaar is de behoefte daar nog niet genoeg naar. We nemen wat baguettes en cappuccino mee waar we vervolgens rustig in het zonnetje op een bankje in een park om de hoek van genieten.
In de middag lopen we opnieuw door de stad en slaan we wat karakteristieke steegjes in waar je het echte leven kunt waarnemen. Na kort overleg boeken we voor de volgende ochtend de bus naar Mui Ne, een badplaats op ongeveer 6 uurtjes rijden. Dit wordt de plek waar we verblijven totdat Dennis komt. Onze korte ontmoeting met Ho Chi Minh was goed. De eerste indruk is hectisch en gezellig. Daarbij moet vermeld worden dat we nog maar een piepklein stukje van deze gigantische stad hebben meegekregen.

De volgende ochtend ontbijten we in het hotel. In Vietnam maken ze super lekkere broodjes die je nergens anders kunt vinden. Het lijkt op een gewoon stokbroodje alleen veel luchtiger. De dag begint dus al goed. We worden door een meisje begeleid naar onze bus. Het is een slaapbus. Dit betekend dat je alleen maar kunt liggen in je stoel. Maar dan ook echt liggen. Heel apart. Ik lig naast Lon op de achterste rij waar vier stoelen in zitten. Na een kwartiertje stapt er een opgepompte fitnessverslaafde de bus in. Ik zie direct voor me dat hij naast me komt liggen. Twee minuten later is dit het geval. Hij heeft iets te veel uurtjes in de sportschool doorgebracht waardoor ik niet meer normaal kan liggen. Met ingetrokken schouders zeg maar, heel irritant. Na een minuut of tien ben ik het zat en zet m'n schouders gewoon naar buiten. Ik druk ze als het ware tegen die van hem aan. Hij begrijpt de boodschap en past zich er gelukkig een beetje naar aan. Als we een tussenstop maken bij een benzinestation gebeurt er iets ongelooflijks. Ik loop de herentoilet in waar ik bij een plasbak mijn ding doe. Bij de wastafel staat een Vietnamese man van een jaar of vijftig. Ik ben nog geen vijf seconden bezig als hij naar me toe loopt, pal naast me komt staan en over mijn schouder zonder enige schaamte vol naar mijn zaakje begint te staren. Niet stiekem ofzo, nee open en bloot. Ik stop acuut met plassen en doe mijn broek omhoog. Hij steekt zijn duim naar me op. Ik loop de wc uit naar buiten. Wat gebeurde hier nou? Was hij helemaal gek geworden? Ik moet nog steeds plassen dus loop weer naar binnen om de boel te hervatten. Als ik bezig ben en om me heen kijk zie ik achterin de toiletruimte een wc hokje waarvan de deur half open staat. Door de kier zie ik de man zichzelf aftrekken en mijn kant opkijken. Ik loop direct de toilet uit. Buiten staan een aantal jongens die ik herken van de bus. Zij hebben precies hetzelfde ervaren op het aftrekken na. Daar moest hij mij net voor hebben. Kippenvel. Bah bah! Maar snel de bus weer in besluit ik. Dit is mijn eerste busreis in Vietnam. Als dit hier de normale gang van zaken is betalen we de volgende keer wel wat meer en pakken we een vliegtuig! Niet zo handig voor ons budget, maar ach dat zijn we ondertussen wel gewend...

In Mui Ne besluiten we toch maar eens flink te budgetteren. 2016 is tot nu toe een heel duur jaar geweest en als we de 'winter' in Nederland echt willen skippen moeten we echt wat rustiger aan gaan doen. Anders komen we in de vrieskou thuis.
Als we aankomen pakken we een taxi die ons naar vier hotels brengt. Iedere keer pakken we een kwartiertje om alles rustig waar te nemen, voor en nadelen af te wegen, zodat we hoe dan ook een goede keus maken. Het is immers de eerste keer dat we negen nachten in een hotel verblijven. Onze keus valt uiteindelijk op een redelijk nieuw hotel met een zwembad. Een zwembad waar we bijna iedere dag aan liggen. Zonnen, zwemmen, lezen, kaarten, goed eten, goed slapen. Het absolute niks doen gaat ons prima af. Na een lange periode waarin we veel hebben ondernomen en in een hoge frequentie hebben gereisd is dit ook wel eens lekker. Vooral het lezen doe ik meer dan ooit tevoren. Dit omdat ik online een boek heb gekocht waar ik niet mee kan stoppen. 'De ontvoering van Alfred Heineken' op het vele malen aanraden van Bram en Daan. En terecht, want ik denk dat ik wel 5 a 6 uur per dag heb gelezen. Lon heeft me nog nooit zo rustig gezien. Af en toe vond ze het bijna te stil en was het toch wel fijn als ik even een pauze nam.

De tweede middag maken we een lange strandwandeling. Mui Ne is dé plek voor kitesurfers. Het hele strand is er dan ook mee gevuld. Aangezien we het normale surfen nog maar net onder de knie hebben besluiten we ons hier nog maar niet aan te wagen. Het zou immers opnieuw een flinke aanslag op ons budget betekenen.

Het barst hier van de Russen. Saaie mensen vind ik dat. Ik denk dat ze er zelf weinig aan kunnen doen. Als je in dat land geboren wordt krijg je die depressie volgens mij met de paplepel ingegoten. En de zon zie je ook maar zelden. Daarom had ik gedacht dat het weer in dit zonovergoten Mui Ne wel eens het verschil zou kunnen maken voor de Russen. Een illusie blijkt echter. Geen lach kan er vanaf. Zelfs als je er je best voor doet niet. Het is dan ook heel duidelijk merkbaar dat de Vietnamese mensen die werkzaam zijn in restaurants, die gerund worden door Russen, hier door beïnvloed worden. Ook zij kunnen niet lachen en zijn niet bepaald gastvrij. Dit kan wellicht meer redenen hebben, maar hier krijg ik vermoedelijk nooit weet van. Ook ontmoeten we een aantal Vietnamese mensen die voor zichzelf werken. Allemaal ontzettend hartelijk en vrolijk. Één ding hebben ze tot nu toe wel gemeen, de Engelse taal hebben ze nog geen kaas van gegeten.

Precies één dag hebben we wel iets ondernomen. We hebben scooters gehuurd en zijn daarmee rond gaan rijden. Lon is toen naar de kapper gegaan waar ik me heb zitten verbijten. Zonder ook maar iets te vragen pakt 'de kapster' een pluk vast en knipt er zomaar vijf centimeter af. Bepaald de kapper tegenwoordig hoeveel eraf gaat? Vlak voordat ze de schaar dichtklapt schreeuw ik keihard "Eeeeeeeeeeej!!!!!" Iedereen in de kapsalon kijkt op en het meisje schrikt zich kapot. Ik leg haar daarna rustig in het Engels uit dat het misschien wel handig is om eerst te vragen hoeveel eraf moet. Lon kwam namelijk maar voor een centimetertje. Ze verstaat letterlijk geen woord van wat ik zeg. Gewoon niet één! Ik pak Lon's haar vast en laat de kapster zien hoeveel er af moet. Ze knikt en knipt er vervolgens een stuk af dat drie keer zo groot is. Toen moest ik me toch wel even inhouden. "Wat doe je nou!!?" Ze verstaat me natuurlijk weer niet, maar aan mijn gezicht kan ze aflezen dat ze het niet echt goed heeft gedaan. Ik geef opnieuw instructies en ze doet het dit keer iets beter... "Wie is hier nou de kapper, jij of ik?" Als ze klaar is vertrekken we snel. Lon is er ook niet blij mee, maar kon zich goed inhouden omdat ik haar gevoel al genoeg liet blijken. Daar hoefde niets aan toegevoegd te worden. Gelukkig groeit het in de zon harder en heeft ze nog even...

Vandaag rijden we terug naar Ho Chi Minh City en vanavond landt Dennis op de luchthaven. Hij maakt voor het eerst kennis met Azië in deze metropool. Precies één week gaan we met hem doorbrengen. Dat zal me een feest worden! De rust zit erop, we zijn opgeladen en klaar voor een nieuw avontuur!