Pai

Na een heerlijke week in Chaing Mai is het tijd voor een nieuwe bestemming. We pakken de bus naar Pai, een klein dorpje in de bergen van het noorden van Thailand. In de bus ontmoeten we Alex, een Duitse jongen die al heel lang aan het reizen is. Hij is van plan Kung Fu trainingen te gaan volgen en is al eerder op Pai geweest om dit te doen. Dit keer blijft hij minimaal een half jaar. De rit naar Pai duurt bijna vier uur en we praten het grootste gedeelte van de reis met hem over van alles en nog wat. Het is erg gezellig, maar langzaam wordt ik steeds iets misselijker. De weg van Chiang Mai door de bergen naar Pai is namelijk een drama. Alleen maar scherpe bochten met gaten in de weg. Dan ga je weer omhoog, dan weer omlaag. Als kind werd ik vaak misselijk in de auto. Dit is al heel lang geleden en ik heb er ook nooit meer last van gehad, maar deze rit slaat echt alles. Wat een ellende. Ik doe er alles aan om mijn gedachten op een ander spoor te brengen, maar de bochten lijken alleen maar erger te worden. Drie kwartier, tweehonderd bochten en twee keer kokhalzen later kom ik kotsmisselijk en bezweet aan op Pai. Het is net donker en we stoppen in het centrum langs een drukke straat waar van alles te doen is. Aangezien we nog geen slaapplaats hebben besluiten we maar gewoon naar beneden te lopen en te kijken wat we tegenkomen. We zeggen Alex gedag en beginnen onze zoektocht, die twee minuten later eindigd wanneer we een leuk klein hotelletje zien. We lopen naar binnen en een vrouwtje laat ons de kamer zien. Vanaf het moment dat ze de deur openmaakt zijn we het gelijk eens dat dit hem gaat worden. We stallen tevreden onze spullen en lopen het centrum in. Pai staat bekend als een hippiedorp. Veel alternatieve barretjes en mensen op blote voeten met harembroeken. Daarnaast staat Pai bekend om het heerlijke eten op straat. Overal zijn stalletjes waar je lekkere dingen kunt krijgen. We besluiten dan ook maar overal dingen te proeven en rond te lopen in plaats van uiteten te gaan. Met een volle buik stranden we bij een cocktailbarretje waar we de avond relaxt afsluiten.

De volgende ochtend huren we een scooter om de omgeving te verkennen. Pai zelf is een klein dorpje, maar de omgeving is groot en bestaat uit veel mooie natuur. We rijden een paar uur rond en komen langs veel mooie plekjes. Het links rijden blijft raar. Ieder keer als we wegrijden nadat we even gestopt zijn moet ik weer even schakelen. Uiteindelijk komen we uit bij de hotsprings. Dit zijn warmwaterbronnen midden in de natuur. We lopen eerst langs het hele gebied waar we al mensen zien zwemmen. Bovenaan komen we bij een stuk waar het water 100 graden is en mensen eitjes aan het koken zijn. Heel apart om te zien. Even later besluiten we zelf ook maar even te gaan zwemmen. We pakken een stuk waar het water 32 graden is. Het is net alsof je in bad gaat zitten midden in de jungle.

Voordat we op reis gingen hadden we al bedacht dat het misschien wel leuk zou zijn om een vechtsport te doen in Azie. Aangezien Alex zo enthousiast was over Kung Fu zijn we op internet gaan kijken waar je dit in Pai kunt doen. Al snel komen we erachter dat er hoog in de bergen een Kung Fu trainingskamp zit wat super goed staat aangeschreven. We besluiten er met de scooter langs te rijden om te kijken wat de mogelijkheden zijn. Het is een prachtig complex met uitzicht over de bergen en de natuur. Je kunt trainingen volgen van een dag, week, maand, half jaar, jaar of 3 jaar. We spreken een van de trainers die het programma aan ons uitlegt. 6 uur 's ochtends beginnen tot 18:00. Drie programma's per dag bestaande uit meditatie en ademhalingsoefeningen, vecht en wapentechnieken en krachttraining. De groep bestaat uit ongeveer 20 leerlingen. Sommige blijven slechts een week, andere zitten er maanden. De meeste zitten intern en ze eten samen. Hij brengt ons naar een man die hij Master Iain noemt. Blijkbaar is dit de Kung Fu goeroe, twee keer wereldkampioen en heer en meester van het trainingscomplex. We komen bovenaan het complex bij zijn huis aan waar hij in kleermakerszit op de grond van zijn veranda een kopje thee zit te drinken. Hij vraagt ons om de schoenen uit te doen en bij hem te komen zitten. Zijn oorsprong ligt in Engeland dus hij is goed verstaanbaar. We geven aan dat we interesse hebben om het trainingsprogramma voor een week te volgen. Op dat moment knikt hij, doet hij zijn ogen dicht en zegt hij zeker 7 seconden niks. Niet overdreven. We kijken elkaar aan en denken allebei: wat is dit raar om te doen op dit moment zeg. Daarna herhaalt hij wat ik net gezegd heb: "So you are thinking to do the program for one week....." "Yes we are." Opnieuw zwijgt hij en dit keer sluit hij zijn ogen zo lang dat we bijna in de lach schieten. Wat doet hij nou? Ik bedoel, ze bieden deze programma's daar aan. Hier betaal je flink voor. Dit geld gaat naar hem. Het was geen vraag maar een mededeling. Uiteindelijk na een lange onnodige stilte zegt hij dat we over een paar uur het middagprogramma mee kunnen doen om te kijken hoe we het vinden.

Het middagprogramma, bestaande uit vechttechnieken en krachttraining, is erg zwaar maar bevalt ons zeker! Daarnaast is de groep leuk en er kan tenminste ook gelachen worden. Kletsnat van het zweet vertel ik Iain dat we het programma voor de hele week willen doen, maar dat we al wel een slaapplaats hebben en het liefst ook zelf eten in het centrum. "I see" Opnieuw gaan zijn ogen dicht. Wat is er met deze man aan de hand? Wil hij een bepaalde spanning creëeren? Heeft hij misschien wat langer de tijd nodig om dingen te verwerken?
"I will see you tomorrow at 6 am..."

Op het moment dat we onze scooter pakken om terug naar ons hotel in het centrum te rijden begint het keihard te regenen.
Doorweekt komen we in het donker voorzichtig het dorpje binnen gereden. Er ligt wat los zand op de straat en het is glad. Ik rem af en mijn scooter glijdt onderuit. Er komen een hoop mensen naar me toe om te helpen, maar het valt gelukkig mee. Met wat schaafwonden op beide knieën, elleboog, schouder en scheenbeen kom ik er goed van af. Blijkbaar is het ziekenhuis van Pai altijd druk bezocht. Dagelijks gaan er mensen onderuit. Lon had namelijk al twee jongens gezien die een en al korst waren. We lopen eerst maar even langs de apotheek om wat spul te halen om de boel goed te verbinden.

De volgende ochtend gaat de wekker al om 5:00 voor onze eerst Kung Fu dag. Het is pikdonker en regent weer pijpestelen. Door de stromende regen rijden we heel voorzichtig naar het trainingscomplex. Aan de rand van de berg staat een soort grote koepel waarvan de grond bestaat uit een grote mat van rubber. De koepel is overdekt maar volledig open waardoor je overal om je heen alleen maar uitzicht hebt op de bergen en jungle. Het grootste gedeelte van de groep is al aanwezig. Iedereen op blote voeten want schoeisel moet uit voordat je de ruimte betreedt. Op de achtergrond klinkt zacht wat spirituele muziek begeleid door de krekeltjes en andere beestjes in het oerwoud die ook net ontwaken. Het is nog steeds donker en we zijn ook maar half wakker. Ik ga maar gewoon op de grond zitten, wachten tot er iets gebeurd. Vlak daarna komt 'master Iain' de dojo binnengelopen. Ook de andere trainers zijn aanwezig. De groep wordt in tweeën gesplitst. Samen met een andere jongen die gisteren zijn eerste dag had krijgen we les van een van de trainers. Zonder iets in te leiden of uit te leggen gaat hij voor ons staan en begint hij wat rare bewegingen te doen. Hij vraagt ons om hem na te doen dus dat proberen we maar. Tijdens het oefenen geeft hij constant tips over hoe we de bewegingen beter kunnen uitvoeren. De bewegingen worden uitgebreid met andere bewegingen. Iedere keer moeten we opnieuw beginnen met de oefening. Ik voel me moe en heb steeds minder zin om de oefening te doen, vooral omdat ik geen idee heb waar het op slaat. Na een kwartier, waarin ik al een paar keer ben gestopt om in een soort van moeë ochtend staar naar andere te kijken, vraag ik de trainer waarom ik dit aan het doen ben. Het is een onderdeel van de krijgskunst verteld hij waarin je door middel van bewegingen in een soort van meditatie terecht komt. Ik knik, maar snap er werkelijk niks van. Ik vind het vooral fascinerend hoe de anderen dit zo serieus en zo lang al aan het doen zijn op dit uur in de morgen. Lon gaat het iets beter af. Ze vind het wel apart, maar heeft haar verstand op 0 gezet, wat ik haar kennende al een prestatie op zich vind. De les gaat door en de oefening blijft hetzelfde. Ik kom er maar niet in. Wat een onzin dit! Het zal wel aan mij liggen. Mijn gedachten, observaties en relativeringsvermogen hebben me op een verkeerd spoor gebracht. Hoe langer ik de oefening blijf doen, hoe harder het stemmetje in mijn hoofd zegt: "wat ben je nou aan het doen man??" "Ga gewoon lekker in bed liggen!" "Voor wie doe je dit?" "Ze zouden jou moeten betalen voor deze onzin." Ik hou het niet tegen. Los van het feit dat ik me realiseer dat ik mijn eigen graf graaf, besef ik dat dit hem hoe dan ook niet gaat worden voor de hele week. Ik kan me voorstellen dat je dit kunt leren door je er aan over te geven, je goed te concentreren en veel te oefenen, maar niet in een week. Het is niet voor niets dat ze je aanraden het minimaal een maand te doen. Lon heeft zich er ondertussen bij neergelegd dat dit het is en dat we het maar gewoon moeten ervaren.

Na de training van ruim 3 uur hebben we twee uur pauze tot de volgende training. We rijden terug naar het centrum om even te ontbijten. Vrij snel nadat we zijn gaan zitten val ik met de deur in huis: "Ik weet niet hoe jij er over denkt, maar ik ga dit sowieso niet doen." "Het leven en deze reis zijn hier te kort voor." "Je bedoelt dat je na vandaag wilt stoppen?" "Nee, ik ben net na die les al gestopt." Ik stel voor om die middag leuke dingen te gaan doen en die ochtend daarop lekker uit te slapen. Lon vindt het prima. Ze is gewend om dingen waar je aan begint af te maken, maar is het voor een groot deel ook wel met me eens gelukkig. Aangezien het die dag maar door blijft regenen besluiten we Iain een mail te sturen in plaats van opnieuw op en neer te rijden. Terwijl de volgende les begint en het met bakken uit de hemel blijft vallen zitten we heerlijk binnen in een gezellig barretje. Boekje lezen, spelletje doen, verhaaltje schrijven, beetje internetten en lekker eten. Precies zoals een regendag hoort te zijn...

De volgende dag staan we NIET om 05:00 op maar blijven we lekker liggen. Nu Kung Fu voorbij is hebben we het hier wel gezien in Pai. We besluiten nog een dagje te nemen om het rustig af te sluiten. Die ochtend daarna pakken we om 11:00 de bus terug naar Chiang Mai. Ik probeer vlak voor vertrek bij de apotheek pilletjes te halen tegen reisziekte. Deze is alleen pas vanaf 11:00 open. Hoewel ik probeer mijn gedachten te sturen en aan andere dingen te denken wordt ik de terugweg opnieuw kotsmisselijk. In tegenstelling tot de vorige keer zit het minibusje dit keer bomvol wat het nog ongemakkelijker maakt. Het meisje dat naast me zit pakt een zak voor als ze moet kotsen. Doordat ze dit doet zie ik haar in mijn gedachten kotsen. Deze gedachte maakt het nog moeilijker. Uiteindelijk blijft alles gelukkig binnen en komen we opgelucht het busstation van Chiang Mai opgereden. Aangezien ik momenteel geen mooie cliffhanger in petto heb, laat ik het hier maar bij;)