Dalat, Hue, Da Nang, Hanoi, Halong Bay, Tam Coc

Na een fantastische tijd in luxe en gezelligheid zijn we weer met z'n tweetjes. Het avontuur duurt ondertussen al bijna vijf maanden. Dalat is onze volgende bestemming waar we met een uurtje naartoe vliegen. Als we aankomen is het ongeveer 15 graden, typisch Nederlands weer. Dalat ligt op 1500 meter hoogte. Nadat we een hotelletje hebben gevonden wandelen we rond door het centrum. Het is al donker en we gaan snel ergens naar binnen om iets te eten en op te warmen.

De volgende ochtend schijnt het zonnetje lekker. We slapen tegenover een koffietentje dus ik haal twee verse cappuccino om de dag mee te starten. Vandaag gaan we lekker door de stad wandelen. Zonder doel, zonder route, gewoon op gevoel de boel verkennen. Het is een geweldig stadje met veel reliëf en overal smalle gezellige straatjes, vol winkeltjes en leuke tentjes. Er hangt een ontspannen sfeer en de temperatuur kan niet beter. Het lijkt op een voorjaar of najaarszonnetje. Niet te warm, niet te koud, precies goed. Zo'n temperatuur waarbij je de lucht eigenlijk niet voelt. We wandelen de hele middag rond en genieten van de vredige sfeer. In de namiddag lopen we een smal zijstraatje in dat met een stenen trap naar beneden loopt. Heel toevallig komen we uit bij een massage studio waar we voor bijna niets een uur gemasseerd worden. Buitengewoon goed! Aan het einde vragen ze om een fooitje. Ik heb geen idee wat normaal is om te geven. Ik verzin een bedrag dat me wel redelijk lijkt. Het lijkt er alleen op dat ze teleurgesteld zijn. De volgende dag komen we terug en geven we meer fooi. Dit keer zien we tevreden gezichten. Schijnbaar werken deze masseuses alleen voor hun fooi. De rest is voor de baas!

Na twee relaxte dagen waarin we alleen maar rondwandelen door de stad verhuizen we naar een nieuw hotel dat iets minder centraal ligt. Het is een boutique hotel dat rustig gelegen is en een mooie grote tuin heeft waar je lekker kunt relaxen of rustig wat lezen. We huren gelijk een scooter zodat we de omgeving kunnen verkennen. Dalat staat bekend om haar "easyriders", dit zijn tochten die je kunt maken bij een motorrijder achterop. Deze worden overal aangeboden en ook voor meerdere dagen en naar verschillende bestemmingen. Vanwege de hoogteverschillen en uitzichten maken veel mensen hier gebruik van. Wij besluiten het lekker op ons eigen tempo op de scooter te doen en we bezoeken een aantal watervallen en wandelen we door mooie natuurparken de laatste dagen. De laatste avond zijn we op zoek naar een leuk plekje om iets te eten als we spontaan aangesproken worden door een Vietnamees stelletje. Ze zijn aan het barbecuen, hebben veel te veel besteld en nodigen ons uit om mee te eten. Het is heerlijk! Ze wonen in Hanoi en zijn hier samen voor een paar dagen. Na het eten drinken we nog koffie met ze bij een ander cafeetje. We wisselen gegevens uit om eventueel later nog af te spreken als we in Hanoi zijn.

Als je door Vietnam wilt reizen moet je veel vliegen. De afstanden zijn soms te groot om per bus of trein af te leggen. We vliegen veel met jetstar, een groot aanbieder op binnenlandse vluchten. Voor een paar tientjes heb je al een ticket. Vandaag vliegen we iets richting de kust en het noorden. De bestemming is Hue, een stadje dat de grens tussen noord en zuid vormt. We verwachten er niet veel van. Toch is er veel te doen! Er zijn twee avondmarkten, een grote dagmarkt en het is vrij toeristisch. We huren een fiets en trappen de oude stad door, die de oorlog redelijk heeft overleefd en authentiek is gebleven. Oude stadsmuren waarbinnen alles zich bevindt. Daaromheen veel rijstvelden en platteland waar we ook doorheen fietsen over zandpaden. Het hoogtepunt van de stad is een oud paleis, de citadel, waar het keizerlijk bestuur van Vietnam zich vlak na 1800 vestigde en het land bestuurde. Ik kan me er niet enthousiast voor maken. Het zal me eerlijk gezegd een worst wezen wat ze daar ruim tweehonderd jaar geleden hebben uitgespookt. Lon wilt wel even kijken, maar ik zie het niet zitten. Ze is zelf niet genoeg overtuigd om mij te overtuigen. Zelf ben ik wel overtuigd dat ik er niet naar binnen hoef en die driehonderdduizend dong (twaalf euro) liever in de zak houd en nog wat rondfiets. Dat doen we dan ook maar.

We merken dat we langzamerhand een beetje verzadigd zijn geraakt. We hebben de afgelopen maanden veel gezien en ondernomen en kijken niet zo snel meer van iets op. Alles went dus ook het mooie Azië. Ik wil het zeker geen reismoe noemen, want het is absoluut geen straf. Bijna iedere dag wakker worden met een zonnetje en doen wat de dag je ingeeft. Het is ondertussen duidelijk geworden dat ons appartement eind april opgelevert gaat worden. Dit is onderhand op de allerlaatste dag van het gestelde oplevertermijn. We hadden verwacht dat dit eerder zou zijn. Ons avontuur duurt dus nog een paar weekjes. Ik merk het ook met het schrijven van de reisverhalen. Het is een mooie vergelijking met hoe we de reis ervaren. Ik val af en toe in herhaling. Dit doen we tijdens onze reis dus ook. Om te voorkomen dat dit te veel gebeurt zijn mijn verhalen iets korter. De dingen die we eerder hebben ervaren beschrijf ik minder gedetailleerd. Tenminste, dat gevoel heb ik zelf. Het kan zijn dat jullie het weer anders ervaren.

Vanuit Hue vliegen we naar Da Nang. Een grote stad waar we al eerder kort zijn geweest, toen we met Marty en Saar naar Hoi An gingen. Het Vietnamese stelletje waar we in Dalat mee hebben gebarbecued adviseerde ons om hier terug te gaan! We slapen in een hotel vlak bij de zee. We hebben het vooraf met korting geboekt. Het ligt afgelegen. Overal rondom het hotel zijn ze aan het bouwen en ligt er puin. Om de stad te bereiken moet je via een grote brug de rivier oversteken. Het centrum is niet boeiend. Gewoon een grote stad, niet echt bijzonder. Tijdens het eten komen we op het idee om vanaf nu om de dag te gaan hardlopen. Die ochtend daarna beginnen we. We zijn ruim een uur onderweg. Tussen het lopen door wandelen we en doen we een sprintoefening. De dag daarna hebben we flinke spierpijn. Met een scooter brengen we opnieuw een bezoek aan Hoi An waar we lekker rondwandelen en in de zon met een bootje door de rivier varen. Ook bezoeken we de marble mountains, een bekende attractie in Da Nang. Hier lopen en klimmen we door een aantal grotten naar de top van een berg waar we uitzicht op de stad hebben. Niet heel bijzonder, maar toch een leuke dagactiviteit. Na een paar rustige dagen is het dan tijd voor het noorden: de hoofdstad, Hanoi!

We zouden eigenlijk om 14:00 naar Hanoi vliegen, maar krijgen op het allerlaatste moment te horen dat de vlucht vervroegd is naar 8:00. Vroeg opstaan dus. Als we bij ons hotel aankomen zijn we redelijk vermoeid. Geen zin om sociaal te doen. Toch is de eigenaar van het hotel niet van ons af te slaan. Een hele vervelende man. Al helemaal als je moe bent. Vanaf het moment dat we binnenkomen wilt hij ons gelijk allerlei excursies verkopen. We weten van te voren al dat we hier geen behoefte aan hebben. Toch negeert hij onze woorden en signalen. Wat een slechte verkoper is dit zeg. Het leuke is dat hij zich voordoet als de beste verkoper van Vietnam! Alles wat hij probeert is zo doorzichtig als het maar zijn kan. Als hij eindelijk klaar is met praten slaan we zijn voorstellen af en stallen we de spullen om vervolgens de stad te verkennen. Hanoi is verassend leuk! Wat een geweldige stad is dit. Nog leuker dan Ho Chi Minh. Overal is leven en gezelligheid op straat. In het oude centrum kun je blijven lopen zonder je te vervelen. Het is ook goed zichtbaar en voelbaar hoe oud deze stad is. We blijven uiteindelijk vier nachten en lopen de hele stad door. Fantastische sfeer! Verder bezoeken we een gevangenis en gaan we naar de bios. Het is bewolkt en niet heel warm. Gelukkig schijnt de laatste dag de zon waardoor de stad nog meer charme krijgt. We kopen een leuk mandje voor thuis, maar laten hem in het hotel achter omdat hij stinkt! Hij ruikt echt puur naar asbak. We zetten hem buiten en spuiten hem onder met parfum maar het helpt niets. Vertrekken zonder dan maar...
We zijn ondertussen in veel hoofdsteden geweest. Bangkok, Phnom Penh, Colombo, Kuala Lumpur en nu Hanoi. Samen met Kuala Lumpur staat Hanoi voor ons op 1!

De volgende ochtend pakken we de bus en boot naar Cat Ba, het grootste eiland van het wereldwonder Halong Bay. Het weer blijft matig. Als we vijf uur later op Cat Ba uitstappen lopen we het eerste hotel binnen. Hier betalen we het laagste bedrag van onze hele reis: 9 euro per nacht inclusief ontbijt! Zowel het hotel als het ontbijt is best wel aardig. De volgende ochtend gaan we naar het national park van Cat Ba. Een mooie lange wandeling door de natuur met een prachtig uitzicht over alle bergtoppen begroeid met bos. Op de terugweg krijgen we het allebei best wel koud, dus gaan we snel ergens binnen zitten om op te warmen! Het weer blijft slecht dus we blijven de hele middag zitten. Kaarten, eten en drinken. De volgende ochtend pakken we de boot naar Halong City. Deze boot vaart door Halong Bay, een enorme baai met een kustlijn van 120 kilometer, zo'n 1500 vierkante meter. In de baai liggen ongeveer tweeduizend kalkstenen eilanden, die als bergtoppen boven het water uitsteken. De meeste met dichte begroeiing op de top. Meerdere eilanden zijn hol van binnen met enorme grotten. Het is ongelooflijk mooi. We varen er zo'n zes uur doorheen en kijken onze ogen uit. Jammer dat het bewolkt is en dat de zon niet schijt. Dit zou het nog mooier hebben gemaakt. We zitten eerst boven op het dek, maar gaan na een uurtje naar binnen omdat het te koud is. Binnen komt er een man naast me zitten die in de organisatie van de bootreis zit. Hij vraagt of ik met hem mee kan lopen naar de bagage. Ik loop achter hem aan naar alle tassen, waar ook onze tussen liggen. Hij zegt dat er een I pad gestolen is in ons hotel en vraagt of ik onze tassen wil openmaken. Het zijn er vier en ze liggen heel onhandig onder andere tassen. Ik vraag of hij denkt dat ik de I pad gestolen heb omdat hij me heel wantrouwig aankijkt. Hij zegt dat ik de enige ben waarvan ze de tassen niet hebben gecheckt. Ik heb echt ontzettend weinig zin om dit te doen, maar heb weinig keus. Ten eerste is het al een flinke onderneming om alle tassen er tussenuit te halen. Daarnaast hebben we ze op slot zitten en met veel moeite dicht gekregen. Hij wil dat ik de hele tas leeg haal maar daar heb ik echt geen zin in dus ik zeg hem dat ik dat niet doe. Alles in mijn lichaam verzet zich er namelijk tegen. Ook het stemmetje in mijn hoofd: "Neeeeeeeee, je hebt niets gestolen dus gaat echt niet alles uitpakken! Dat kost je zeker 10 minuten van het mooie uitzicht en een bezwete rug!" Hij wordt nog wantrouwiger en dreigt ermee de politie te bellen die me zouden opwachten in Halong City. Wat een vervelend mannetje zeg!!! Ik zet mijn verstand op 0 en trek zwaar geïrriteerd de tassen eruit en begin ze vrij driftig uit te pakken. Ik pak onze eigen I pad eruit en zeg hem dat deze van ons is. Hij zegt dat ik de toegangscode moet invoeren om mezelf te bewijzen. Even gaat het door mijn hoofd om bewust de verkeerde code in te toetsen om hem te laten denken dat hij beet heeft, maar dat besluit ik toch maar niet te doen. Geen verwarring creëeren nu. Uiteindelijk biedt hij zijn excuses aan en is alles goed. We stappen over op een andere boot waar we vier leuke mensen ontmoeten die al voor de tweede dag op de boot zitten en er ook een nacht op hebben geslapen. Het is een stelletje en broer en zus en we hebben een leuk gesprek met ze tijdens de lunch. Fijn om weer een keer leuke mensen te ontmoeten. Dit komt eigenlijk niet zo vaak voor tijdens onze reis. We zijn er ook niet echt naar op zoek, dat zal ook meespelen. Om er achter te komen of mensen leuk zijn zul je er ook mee in gesprek moeten gaan en er enige moeite voor moeten doen, waar we niet altijd behoefte aan hebben. Vanuit Halong City pakken we de bus terug naar Hanoi waar we opnieuw twee nachten blijven. Aangezien we de zon de afgelopen week amper hebben gezien en de voorspellingen niet denderend zijn is het tijd voor overleg over hoe we de reis verder gaan vervolgen...

Na een poosje sparren is het plan helder. We gaan naar Ninh Binh en vliegen zes dagen later naar Bangkok om een dikke week van de zon te genieten op een Thais eiland. Dit omdat het in het noorden slecht weer blijft en Bangkok net zo lang vliegen is als het zuiden van Vietnam, waar we al geweest zijn. Ninh Binh is een stadje op zo'n twee uur ten zuiden van Hanoi. Uiteindelijk verblijven we in een dorpje vlak naast Ninh Binh genaamd Tam Coc. De hele provincie bestaat uit niets minder dan natuur. De meeste mensen gaan er met een dagtour naartoe, waarbij ze dezelfde dag terug rijden naar Hanoi. Wij zijn de enige in de bus die ook echt blijven slapen. Hier krijgen we absoluut geen spijt van. We hebben van te voren een hotel geboekt dat op booking.com beoordeeld wordt met een 9,3. Het heet Thai Thuong! Iedereen is lovend, het enige kleine puntje van alle recensies is dat het een beetje moeilijk te vinden is. Dat hebben we geweten. Ik denk dat we wel een uur gezocht hebben met die zware tassen. Wat opvalt is dat Vietnamezen je graag willen helpen, maar het vertikken om te zeggen dat ze niet weten waar het is. Hun voorkeur gaat altijd eerder uit naar je gewoon maar een richting in te wijzen die niet klopt. Na een lange zoektocht pakken we een taxi. Één van onze wensen deze reis was om bij een familie in huis te slapen. Na een taxirit van zeven minuten gaat deze wens onverwachts in vervulling...

We worden hartelijk ontvangen door een ietwat tengere man, met een vriendelijke lach. Naast hem staan zijn kinderen. Een klein, schattig Vietnamees meisje van twee jaar en een jongetje van een elf jaar. Kort daarna komt de moeder eraan gelopen. Een klein vrouwtje van in de dertig die vriendelijk lacht en ons naar onze kamer brengt. Het ruikt erg fris en alles is brandschoon. Die middag gaan we door het dorp heen wandelen. Dit is samen met Ella in Sri Lanka het allermooiste plekje natuur van onze hele reis. Het is onvoorstelbaar. Alleen maar rijstvelden met zandpaden en honderden bergen. De een nog mooier dan de ander. Welke kant je ook op loopt, welke afslag je ook pakt, er komt geen einde aan. We zijn veel gewend na zo een lange tijd in dit fantastische continent, maar zijn opnieuw zwaar onder de indruk. De woordjes 'niet' en 'normaal' blijven elkaar continu hardop achtervolgen.
Als het avond is lopen we terug naar ons homestay hotel! We gaan aan een van de tafeltjes in de
'woonkamer' zitten en bestellen iets te eten. Kort daarna wordt de tafel naast ons helemaal vol gezet met gerechten. De moeder vraagt of we het leuk vinden om met het gezin mee te eten. Ook een ander meisje dat in het hotel slaapt en een vriend van de familie komen erbij zitten. Tijdens het eten komen we erachter dat het hotel vernoemd is naar de kindjes. Het jongetje heet Thai en zijn kleine zusje Thuong. De vader haalt een fles whiskey tevoorschijn. Het schijnt een whiskeyfles te zijn met een andere inhoud. Vietnamese wodka. De vriend van de familie schenkt kleine shotglaasjes vol en zet er twee voor Lon en mij neer. Het is sterk, maar wel lekker! Lon vind het verschrikkelijk. Iedere keer zet hij weer een nieuwe neer voor mij en zichzelf. Het lijkt erop dat hij het ziet als een wedstrijd wie het het langst gaat volhouden. Iedereen moet lachen en de sfeer is top. Na zeven glaasjes gooi ik de handdoek in de ring en pas voor nummer acht. Het gezin en de vriend kennen samen misschien tien Engelse woorden. We gebruiken gebarentaal en af en toe een vertaalmachine. Wij praten over hun in het Nederlands, zij over ons in het Vietnamees. Af en toe doe ik ze na en herhaal ik hun Vietnamese woorden met dezelfde intonatie. Dit vinden ze fantastisch.

De volgende ochtend is het weer tijd om hard te lopen. We gaan een andere kant op dan gisteren. Opnieuw zijn we verbaasd over de schoonheid van deze plek. Waarom is deze plek niet zo bekend? Waarom komen de meeste mensen hier maar één middag? Laten we hopen dat het zo blijft zodat we het over een paar jaar nog zo kunnen ervaren.

Één middag gaan we een stuk met de scooter rijden om iets meer van de omgeving te kunnen zien. Het is een leuke route en opnieuw zijn we onder de indruk van wat we zien. Ook bezoeken we even de dorpsmarkt, waar we tot onze verbazing een in stukken gehakte, gerookte hond zien liggen met alles erop en eraan. Ongelooflijk. Ondertussen is het weer jammer genoeg niet best. Als het begint te regenen gaan we wat drinken in een backpackershostel waar het redelijk druk is. Tijd voor bier, tijd voor burgers! We blijven de rest van de middag gezellig binnen terwijl het buiten niet beter wordt.

De band en het vertrouwen tussen ons en het gezin neemt toe tijdens de vijf dagen die we met ze doorbrengen. Zonder dat we echt kunnen communiceren maken we grapjes en lachen we veel. Daarnaast is er hier geen betere activiteit dan wandelen. Dit doen we iedere dag en het is heel relaxt en mooi. De laatste avond nodigt de moeder ons opnieuw uit voor het familiediner. We willen haar helpen met koken, maar dit staat ze absoluut niet toe. Wij zijn te gast en ze vind het leuk om te doen! Lon is begonnen met het maken van enkelbandjes. Ze heeft in Hanoi wat kralen en veters gekocht en ontwerpt ze zelf. De een na de andere mooie creatie! Ze maakt een armbandje voor Thuong en geeft het haar de laatste avond. De volgende middag nemen we afscheid van Tam Coc en de familie, die beide een aangename verassing zijn geweest!

Vanavond slapen we ons laatste nachtje in de briljante hoofdstad. We sluiten een hoofdstuk af dat tweeënhalve maand heeft mogen duren! Dit was het land van de fantastische Banh Mi's. Het land met een wonderbaarlijk mooie natuur. Het land waar onze vrienden naartoe zijn gekomen. Het land waar je voor miljoenen uiteten gaat. Het land dat schoner en goedkoper is, dan alle landen waar wij zijn geweest. Het land waar één woord zeven betekenissen kan hebben. Het land waar bijna honderd miljoen mensen wonen en nog meer scooters rijden. Het land dat ons heeft betoverd...

Dit was Vietnam!