Rondreis Maleisië

Eigenlijk was het de bedoeling om van Kuala Lumpur door te reizen naar Singapore. Dit plan werd op onze een na laatste dag in KL gewijzigd. Op een zonnig terras komen we op het briljante idee om een auto te huren en een week door Maleisië te gaan rijden. Vlak na het uitchecken pakken we een taxi naar het Sunway Putra Hotel, midden in het centrum. Dit is de plek waar we onze huurauto mogen ophalen. De conciërge van het hotel weet niets van rental cars. Waarschijnlijk werken ze ook niet samen met het hotel, maar is dit gewoon een handige pick-up locatie. Het is een witte oude bak, een Proton Saga. Nooit van gehoord maar het zal wel. We hebben een auto met GPS besteld, maar krijgen te horen dat ze dit niet konden regelen. Komen ze lekker laat mee. Gelukkig hebben we die dag ervoor een simkaart met internet gekocht zodat we zelf met maps kunnen reizen. Lon gaat achter het stuur zitten dat rechts zit. Ze rijden hier namelijk op de linkerrijbaan. We stellen de navigatie in naar onze eerste bestemming: Taman Negara! Ongeveer vier uur rijden. Aangezien er meerdere mensen van het verhuurbedrijf en het hotel om de auto heen staan besluiten we snel weg te rijden. "Geen zin dat ze op mijn vingers zitten te kijken!" Aangezien we in het drukke en hectische centrum van de hoofdstad zitten zijn de eerste minuten een chaotische bedoeling. Op de navigatie is lastig te zien welke afslag we moeten nemen. "Men! Waar moeten we naartoe?" "Rijd ik wel op de goede baan?" "Houdt die navigatie ns dichterbij!!" "Ik zie zo niks!!" Paniek is het woord wat ze daarvoor bedacht hebben. We stoppen dan ook gelijk bij het eerste tankstation als we net het centrum uit zijn. Even tanken, afkoelen in de Starbucks en de verkeersregels doornemen. "Gewoon de linkerbaan pakken en rustig rijden." "Ik geef op tijd aan welke afslagen je moet pakken. Dat wordt nu makkelijker op de snelweg." Los van wat kleine onduidelijke momentjes verloopt de rit een stuk aangenamer. Het was gewoon even schakelen. Gelukkig rijden we automaat dus we hoeven niet te schakelen;) Als we er bijna zijn komen we op een slingerweg terecht omgeven door jungle. Het begint keihard te regenen. Uit het niets vliegt er een enorme toekan vlak over de auto. Die kom je ook niet iedere dag tegen! We hebben een kamer geboekt bij een resort in een dorpje dat vlak bij het park ligt. Je hoeft alleen maar met een bootje de rivier over te steken. We krijgen een soort van bungalow toegewezen. Het is een heerlijk rustig dorpje in de natuur. Er zijn meerdere guesthouses en een aantal restaurantjes. Nadat we een kleine wandeling hebben gemaakt door het dorpje besluiten we een potje te gaan kaarten op het balkonnetje van onze bungalow. We zijn nog geen vijf minuten bezig als er iets mijn haar in vliegt. Ik kan in eerste instantie niet zien wat het is, maar dat wordt vlak daarna duidelijk. Het is een gigantisch beest. Een heeeeel vies en groot beest met vleugels. Pikzwart! Alsof de kakkerlak zich ontwikkeld had tot een nieuwe, verbeterde en engere versie. Lon sprint gillend keihard het huisje in. Ik wil er achteraan gaan maar ze wil de deur in eerste instantie niet open doen. Als ik nog een keer omkijk en het monster in zijn ogen aankijk met al zijn tentakels trek ik zo hard aan de deur dat ik erin kan. Lon is ondertussen zelfs al naar de badkamer gevlucht. "Doe nou maar rustig, hij kan er niet in!" "Men, ik vind dit echt niet leuk! Het lijkt wel alsof mijn angst voor die beesten nog groter is geworden! Ik voel het gewoon echt van binnen!" We blijven vanaf dat moment maar binnen. Het stomme beest blijft zichzelf zeker twee uur tegen onze deur aanslaan. Een geluid waar Lon de rillingen op haar rug van krijgt. Ze legt zelfs onze tassen voor de deur zodat hij niet door de kier onder de deur heen kan. Dat was ook nooit gelukt aangezien hij ongeveer zo groot als mijn hand was, maar gewoon voor het idee!

De volgende ochtend is het beest verdwenen. We gaan met een bootje naar de overkant en komen in het park aan. De Taman Negara! Het oudste tropische regenwoud ter wereld. Zelfs nog ouder dan de amazone in zuid Amerika. Het park is zo groot dat je er dagen kunt verblijven. Wij willen de Canopy Walk doen, een van de langste ter wereld zeggen ze. We lopen er door het park naartoe, ongeveer drie kwartier lopen door de Bush. De Canopy walk is geweldig! 500 meter lang over smalle touwbruggetjes door de boomtoppen op zo'n veertig meter hoogte. Jammer genoeg kunnen we hem niet helemaal aflopen omdat een deel onder constructie is. Als we terugkomen gaan we even lunchen bij een groot hotel in het park. We bespreken wat onze volgende bestemming gaat worden. Eigenlijk willen we naar de Perhentian Islands, maar dit is niet de tijd van het jaar om daar naartoe te gaan. We hebben ons laten vertellen dat Penang ook geweldig is. Eerst door een man in Sri Lanka en daarna in Maleisië door meerdere mensen. Het is ongeveer zeven uur rijden. We besluiten in het midden van de rit ergens te stoppen om te overnachten en morgenochtend de laatste uurtjes vol te maken. Dit keer besluit ik om achter het stuur te gaan zitten. Het gaat me goed af. Gelukkig hoef ik ook niet te starten in zo'n hectisch centrum zodat ik rustig kan wennen. Er zijn meerdere routes naar Penang. Wij kiezen de langste, maar wel de mooiste weg. Onze tussenstop vindt plaats in de Camaron Highlands. We boeken onderweg een hotel zodat we daar naartoe kunnen rijden. Na een lange slingerweg die omhoog loopt komen we in het donker aan in een prachtig dorpje hoog in de bergen. Nadat we onze spullen op de kamer hebben gelegd wandelen we het centrum in en gaan we heerlijk Indiaas eten. Daarna nemen we een massage van een half uur en het is zo goed dat we daarna verlengen met nog drie kwartier. We komen ontspannen terug op onze hotelkamer maar dit is snel voorbij. Als Lon haar telefoon in de oplader wilt doen loopt er een kakkerlak langs haar hand. Van ontspannen naar gestrest en geïrriteerd. Ik kan hem nergens vinden en denk dat ze zich misschien vergist heeft. In Cambodja hebben we een fantastische spray gekocht die deze beesten binnen een paar seconden laat stikken. Ik spuit flink in de hoek en het beest komt tevoorschijn. Daarna volgen er nog twee!!! "Men, we gaan nu weg!! Hier gaan we sowieso niet slapen!" Als Lon haar tas wilt pakken komt er weer een andere kakkerlak onderuit gekropen. Om het feest compleet te maken komt vlak daarna nummer vijf de hoek om kijken. Ze moeten ons wel hebben zeg. Ik spuit ze allemaal dood en we leggen onze tassen op de gang. Één minuut later staan we bij de receptie. Ze hebben onze kamer niet meer beschikbaar dus hij geeft aan dat we dan onze kamer moeten upgraden. De kamer die we in dat geval zouden krijgen is het dubbele van onze prijs. Ik geef aan dat we dat niet gaan betalen omdat het niet onze fout is en we er niks aan kunnen doen. Dat mag ik morgen met de manager bespreken zegt hij. We pakken de lift weer naar boven samen met een man van het hotel, die ons naar onze nieuwe kamer begeleidt. Als we aankomen kijken we in alle hoeken en gaten. Onder het bed ligt een trainingsbroek onder het stof. Als ik hem er onder uit trek kan zelfs de man van het hotel zijn lach niet inhouden. Wat is dit voor een bende. Dus wij weer terug naar de receptie. Ik vraag of we anders gewoon ons geld terug kunnen krijgen zodat we naar een ander hotel kunnen. Hij belt met de manager. Dit gaat niet. Hij biedt ons opnieuw een nieuwe kamer aan en beloofd dat hij schoon is. De kamer is schoon genoeg dus we besluiten er maar te gaan slapen. Als ik na het ontbijt de volgende dag de situatie aan de manager uitleg hoeven we gelukkig niets bij te betalen.

Na het uitchecken laten we de auto nog even op de parkeerplaats staan om nog even een cappuccino in de zon op het terras van de Starbucks te drinken! Daarna rijden we naar Penang. Lon zit weer achter het stuur en de route is ongelooflijk. Drie uur lang rijden we door slingerwegen naar beneden door de bergen. Alleen maar omgeven door jungle. Alsof je door Burgers Bush rijdt. Ik word op gegeven moment wel een beetje misselijk van al die bochten die blijven komen, maar het uitzicht maakt een hoop goed. Als we eindelijk beneden zijn gaan we vrij snel de snelweg op en rijden we binnen een uurtje naar Penang. Via de langste brug van Azie bereiken we het eiland! We hebben een hotel geboekt in Georgetown, de hoofdstad! Penang staat bekend om het eten! Vanuit heel Maleisië en Singapore vliegen mensen er voor een weekend naartoe, puur om te eten. Overal zijn restaurants, eetstalletjes en het eten is fantastisch! In de avond laten we ons afzetten bij een restaurant dat goed staat aangeschreven om te proosten op onze nieuwe bestemming!

De volgende middag maken we een wandeling door Little India, een bekende wijk in Georgetown. Er wonen veel Indiase en Chinese mensen in Maleisië. Dat zie je overal terug. Er is een feest gaande! De hele straat staat vol! Indiase danseressen geven een show waar we een kijkje nemen. Daarna wandelen we weer verder. We komen uit in een gezellig straatje met veel gezellige barretjes waar we er een uit kiezen om even wat te drinken. Tegenover ons zit een oude man. Hij drinkt een glas wijn en is een verhaal aan het schrijven. We observeren hem een tijdje en hij ziet er uit als een leuk en interessant persoon. Uit het niets staat hij op, loopt hij naar ons tafeltje en vraagt hij of hij bij ons kan komen zitten. We blijven de rest van de middag met hem zitten. Zijn naam is Shane, hij is 72 jaar oud en komt oorspronkelijk uit Australië. Twee jaar geleden bracht hij een bezoek voor een paar dagen aan Georgetown en vervolgens is hij er niet meer weggegaan. Hij woont in een goedkoop hotel om de hoek. Australië is erg duur. Hier kan hij heerlijk genieten van zijn pensioen omdat het hier vrij goedkoop is. Hij heeft altijd les gegeven op de universiteit in sociale wetenschappen en is daarnaast ook maatschappelijk werker geweest. Zijn vader is overleden toen hij 7 maanden oud was, zijn moeder pleegde zelfmoord toen hij 21 jaar was. Hij is twee keer getrouwd, beide keren met een prinses van een koninklijke familie. Hij trekt ze al heel zijn leven aan verteld hij. Later kwam hij erachter dat hij toch meer van mannen hield. Alles gooit hij op tafel. Een interessant gesprek waar een vervolg aan komt. Hij vraagt ons namelijk op het eind of we over twee dagen opnieuw met hem willen afspreken in hetzelfde cafe. Nadat we hem gedag zeggen lopen we de hoek om. We komen in een straat terecht helemaal vol met eetstalletjes en terrasjes. We bestellen meerdere gerechtjes. Pal voor ons staat een juicebar op wielen. Het Chinese vrouwtje dat de leiding heeft schreeuwt er op los. Een hele wijde, gekleurde, rare broek die net over haar knieën valt, hoog opgetrokken sokken met gymschoenen eronder. Ze ziet eruit als een clown en gaat tekeer als een bezetene! Temperament zullen we het maar noemen. We kijken minuten naar haar en betere entertainment voor tijdens het eten is er denk ik niet. Helaas zijn onze telefoons leeg zodat we haar niet kunnen filmen. We lopen terug naar huis en komen langs een reggae tent met een live optreden. De zanger zingt zo goed dat we niets anders kunnen doen dan plaatsnemen voor een drankje. We blijven een paar nummers zitten en vervolgen dan onze route. Als we terugkomen bij het hotel voeren we nog een grappig gesprek met de 'security' van ons hotel. Twee mannen die er iedere nacht staan. De een is 36 en de ander in de 70. Allebei niet echt intelligent, maar ontzettend vermakelijk. Vooral die zonder tanden. Echt een stripfiguur!

De volgende middag bezoeken we een enorm winkelcentrum met 8 etages. Lekker slenteren en rondkijken. Aan het eind van de middag gaan we naar de bioscoop, die zich helemaal op de bovenste verdieping bevindt. We zitten op de derde rij omdat we vijf minuten voordat de film begint pas aankomen. Terwijl Lon naar de wc gaat ga ik nog even in de rij staan voor popcorn en drinken. Jezus wat zijn ze hier traag. Een kwartier later kan ik pas bestellen. Gelukkig zijn we net op tijd in de zaal vanwege alle reclames en voorstukjes. Na de film eten we sushi. Een heel ontspannen en relaxt dagje...

De volgende ochtend pakken we de auto om het eiland rond te rijden. Ik ben dit keer de chauffeur. Ik rijd door het drukke en hectische centrum op de linkerrijbaan. Zowel links als rechts wordt je ingehaald door scooters. De auto voor me stopt plotseling midden op de weg. Ik gooi mijn stuur naar rechts, maar ben net te laat. Mijn linker voorkant raakt haar rechter achterkant. Ik stop de auto en stap uit. Er zit een flinke deuk en wat schade op haar bumper. Onze auto ongeveer hetzelfde aan de voorkant alleen is de lamp ook gebarsten. Ze zegt dat de schade meevalt en dat ze haar mannetje belt. Naar de politie is volgens haar geen optie. Daar zit je de hele middag en die maken er een groot probleem van. We zouden er onderling wel uit komen. De schade bedraagt omgerekend zo'n vijftig euro. Ik besef dat ik niet echt sterk sta dus betaal haar deze cash. We vragen de contactgegevens van haar 'mannetje' zodat hij onze huurauto ook kan repareren. Dit kost uiteindelijk nog eens zo'n 160 euro. Daarnaast zijn we de auto anderhalve dag kwijt. Zo zonde, maar het is niet anders. Gelukkig is het geen duizend euro en zijn we zelf ongedeerd. We spreken met hem af dat hij ons de volgende dag een belletje geeft als de auto klaar is en ons dan ophaalt bij de plek waar dan zijn.
In de avond gaan we opnieuw wat drinken met Shane. Sinds het cafe een half jaar geleden is geopend, is hij er vaste klant. De eigenaresse is een super aardige vrouw. Ze laat je je echt thuisvoelen. Er hangt ook echt een huiskamersfeertje. We praten weer de hele avond met Shane over van alles en nog wat. Opnieuw gooit hij wat fascinerende verhalen uit zijn leven op tafel. Bijna ongeloofwaardig. Wat later op de avond, na een paar glazen wijn, als de muziek iets harder staat laat hij tussen neus en lippen door vallen dat hij een trio wel ziet zitten. Ik ga er niet op in en hij praat er snel over heen. Even later lopen we naar huis en kom ik opnieuw tot besef dat hij dat gevraagd had. Wat haalde hij allemaal in zijn oude verstrooide hoofd?

Aan het eind van de ochtend pakken we de taxi naar een ander winkelcentrum om even te lunchen en rond te kijken tot de auto klaar is.
Lon ontdekt een winkel met super vette kleren met belachelijk goedkope prijzen. Er zijn alleen twee regels: je mag niets passen en je kunt niks ruilen. Er zijn daarom ook geen kleedhokjes. Ze koopt drie super mooie rokken voor 27 euro in de hoop dat ze goed zitten. Als we aan het eind van de middag koffie aan het drinken zijn beginnen we een beetje te twijfelen. De man zou ons bellen rond 16:00 en dit was het al lang geweest. We hebben zijn kaartje dus bellen hem meerdere keren zelf op, maar er wordt niet opgenomen...
Uiteindelijk belt hij gelukkig terug en komt hij ons halen! De auto ziet er spik en span uit. Niks aan te zien, behalve dat hij op die plek misschien eerder te mooi is. We rijden eerst met de man terug naar de garage. Onderweg rijden we door een hele leuke en gezellige wijk. We slaan de naam op zodat we er later nog naartoe kunnen! Die avond eten we bij de eetstalletjes bij ons in de straat. Super lekkere saté van kip en lam. We liggen rond 00:00 in bed. Lon ligt vrij snel te pitten, maar ik kan niet slapen. Ik ga de hele tijd op zoek naar een houding waarin ik lekker lig. Te warm, te koud, één been buiten de deken, andere zij, opgetrokken knieën... Op een gegeven moment kom ik er achter dat die houding waar ik naar op zoek ben helemaal niet bestaat. Niet deze nacht in ieder geval. Ik stap uit bed en loop even naar de badkamer. Ik ga terug in bed liggen en probeer te denken aan niks. Dat zet me aan het denken! Een half uur later ga ik opnieuw eruit. Ik voel me ook totaal niet moe. Nog niet eens een beetje. Ik pak mijn telefoon om een stukje te lezen. Als ik daar mee klaar ben voel ik nog steeds geen slaap. Uiteindelijke kijk ik voor het laatst op mijn telefoon om 04:45!

De wekker gaat om 7 uur, als ik net lig te slapen. We gaan namelijk naar het Orang Utan Island vandaag. Het is anderhalf uur rijden en daar wil je vroeg zijn! In tegenstelling tot een paar uur geleden ben ik nu wel moe. Een wereld van verschil. De gordijnen gaan open en het licht komt naar binnen. Ik blijf een half uur rechtop in bed zitten terwijl Lon zich al klaarmaakt. We hadden bedacht onderweg ergens koffie te drinken en wat te eten, maar het valt vies tegen. We komen niets tegen wat de moeite waard is. Bij aankomst hebben we nog een half uur voordat de boot vertrekt naar het eiland. We zien een koffiehuis waar we op het terras kunnen ontbijten. De cappuccino is super smerig! Een hele zure smaak, alsof de melk flink over datum is. Ik loop terug naar binnen en bestel twee nieuwe gewone koffie. Ze zijn precies hetzelfde! Niet te drinken. Zelfs niet te verbloemen met suiker. Vlak daarna komt de boot die in een kwartiertje naar het eiland vaart. We zijn met een groep van een man of tien. Een gids neemt ons mee het park in. Ik heb online gelezen dat dit het enige rehabilitatiecentrum voor Oerang Oetangs is ter wereld. Er leven er hier 70, die goed verzorgd worden en een goed leven hebben. We zien er ongeveer vijftien van dichtbij. Wat een fascinerende beesten. Ze lijken zo op mensen in hun manier van doen. Ook Lon is zwaar aan het genieten! "Ik zou willen dat ik deze beesten kon baren!!" Na drie kwartier komt de boot om terug te gaan. Terwijl de hele groep vertrekt blijven wij achter. "We pakken de volgende boot wel!" We gaan er rustig bij zitten om ze te observeren. Ze klimmen door de bomen, slingeren aan touwen, spelen met elkaar, echt geweldig om te zien. De grootste aap heet Adam, niet normaal wat een beest! Ook zien we twee moeders hun baby's voeren. Echt vet om mee te maken!
Op de terugweg rijden we naar het strand. Hier nemen we kort een kijkje en daarna rijden we door naar het nationale park van Penang. Er zijn allerlei tours die je kunt doen, maar we zijn beide veel te moe dus besluiten we terug te rijden. Na een verfrissende douche en een goede bak koffie hebben we weer wat energie en gaan we die avond naar de wijk die we hadden opgeslagen. Het is een kunstwijk. Overal muurschilderingen en gezellige straatjes waar we ergens een hapje gaan eten...

De laatste dag zitten we vanaf 's ochtends uren op het terras van een ontbijttentje. Flink in overleg hoe we de reis gaan vervolgen na Singapore, wat onze volgende bestemming is! Wat zeker is, is dat Dennis een week naar Vietnam komt! Vlak daarna komen Martijn en Saar. Geweldig!
We hebben contact gehad met een bureau om vrijwilligerswerk te doen in zuid Vietnam voordat Dennis komt. We zijn alleen nog in afwachting of dit door kan gaan. Toch besluiten we om maar gewoon een ticket te boeken en het visum aan te vragen omdat we anders misschien te laat zijn. Als het werk niet door gaat vermaken we ons ook wel. Ook boeken we online alvast een busticket naar Singapore! Rond 16:00 zijn we pas klaar met alles regelen. We pakken de auto en rijden terug naar het strand waar we heerlijk zitten tot de zon ondergaat!

Het was een geweldige week in Georgetown, echt een leuke stad! Vandaag rijden we terug naar Kuala Lumpur om de auto in te leveren. We vertrekken om 12 uur, het is ongeveer vier uur rijden en we komen uiteindelijk pas om 19:30 aan. Vrijdag middag tussen 4 en 5 staat natuurlijk alles vast in de hoofdstad, dat hadden we even over het hoofd gezien. Ondertussen heb ik de man van rental cars al een paar berichtjes gestuurd en twee keer aan de lijn gehad. Als we bij het hotel aankomen bel ik hem opnieuw dat we er zijn. Ik zie jullie nergens zegt hij. Het blijkt dat hij ergens anders is. Ik heb hem een uur daarvoor nog speciaal opgebeld om te checken of we het over hetzelfde hotel hadden en nog gaat het fout. "I'm so sorry, I will be there in 10 minutes!" Drie kwartier later bel ik hem op en verteld hij opnieuw dat hij er over 10 minuten is. We zijn ondertussen al een rondje gereden omdat we niet zo lang voor het hotel mogen staan. We stellen voor om de auto in de parkeergarage van het hotel te zetten en op hem te wachten. Een uur later belt hij dat hij er is. Wij zitten ondertussen op het terras naast het hotel en hebben allebei al twee glazen wijn en een pizza achter de kiezen. Dit hadden we wel verdient na al ons geduld vonden we. Hele leuke man blijkt het te zijn trouwens. Hij was samen met een andere man en had de auto ergens achtergelaten omdat de file niet ophield. Ze zijn te voet verder gegaan.

Vanavond slapen we één nachtje in Kuala Lumpur en morgen
Vertrekken we naar Singapore!
Het was weer een totaal nieuwe spontane ervaring, rondrijden op de linkerrijbaan van Maleisië! Volledige vrijheid en even niet zo veel sjouwen met de bagage. Auto voor de deur en inladen, heerlijk!
Maleisië was een land met vriendelijke mensen, prachtige natuur en een geweldige keuken. Ik weet dat dit geldt voor alle landen waar we geweest zijn, maar gelukkig krijgen we er nooit genoeg van;)