Phnom Penh

We rijden de hoofdstad binnen...
Phnom Penh! Drukte, stank, handel op straat en vooral een hoop tuk tuks! Eerst maar is op zoek naar een slaapplaats. Na onze dramatische ervaring in Chaing Mai boeken we niet meer vooraf. We regelen het ter plekke zodat we de kamer kunnen zien en eventueel wat van de prijs af kunnen lullen, wat ik heel leuk vind. En dit gaat ons prima af. Het systeem werkt als volgt: eerst lezen wat het leukste gebied is om te verblijven. Vervolgens op agoda of booking.com daarop selecteren. Daarnaast selecteer je de prijs van laag naar hoog. De beste opties worden opgeslagen. Uiteindelijk gaan we deze opties langs en kiezen we de beste.

Na een heerlijke lunch en wat zoekwerk hebben we twee goede hotels gevonden. We pakken een tuk tuk naar de eerste. Dit is de meest luxe en toch betaalbaar vanwege een aanbieding. De kamer ziet er goed uit en het is de laatste. "Zullen we deze gewoon nemen?" "Anders is hij dadelijk weg." "Nee, laten we eerst die andere bekijken!" Twee straten verder komen we bij optie twee aan, wat een guesthouse is. Deze kamer zag er op de foto's toch een stuk beter uit. Teruggekomen bij het hotel zijn we net te laat. De kamer is twee minuten geleden geboekt en nu zitten ze vol. "Ik zei het je toch!" "Kutzooi, ik wilde deze echt heel graag!" Dat soort momenten kan ik alleen maar lachen! Een kwartier later checken we in bij een hotel om de hoek. Nog luxer, ook met ontbijt en bijna dezelfde prijs. Hiervoor heb ik al mijn charmes is de strijd gegooid tot op de laatste dollar. Na vijf minuten onderhandelen krijg ik zijn laatste voorstel: 25 dollar per nacht inclusief ontbijt, waarbij hij aangeeft dat hij dit eigenlijk normaal niet kan doen. "Take it or leave it!" En dan met een stalen gezicht zeggen: "Make it $24 and we have a deal!" Heerlijk! "Why are you making such a big deal for just only one dollar?" Waarop ik hem antwoord met een glimlach: "I could ask you the same!" Gelukkig kan hij er om lachen! "I like your style, $24 it is!"
Dit is lekker zeg. Een schone fijne kamer in een vieze stad.

De volgende dag gaan we naar het genocide museum, ook wel genaamd prison 21 (wat voor het Khmer Rouge Regime diende als school) en de Killing Fields. Bij het museum lezen we nog meer over de genocide en het regime van Pol Pot. We zien de martelkamers en de hokjes waar onschuldige mensen als honden aan kettingen lagen. Het bloed is nog steeds zichtbaar en het is nog maar zo kort geleden. Ook zien we de foto's van alle mensen die gemarteld zijn. De kleren van de mensen, de materialen waarmee ze gemarteld werden, hun skeletten, botten, alles! Tot in de gruwelijkste details... Daarna bezoeken we de killing fields, waar duizenden mensen koelbloedig zijn afgeslacht. Bussen vol onschuldige burgers kwamen hier dagelijks aan. Niemand wist waar ze naartoe gingen. Geblinddoekt en doodsbang werden ze weggebracht. Er werd verteld dat het voorbij zou zijn en dat ze vanaf nu een beter leven zouden krijgen, terwijl ze onderweg waren naar hun laatste bestemming. Alsof het producten waren werden hun strotten stuk voor stuk doorgesneden en werden ze in massagraven gegooid. Vrouwen, kinderen, zelfs baby's. Kogels waren te duur dus de goedkoopste methodes werden toegepast. Moeders moesten toekijken hoe hun pasgeboren baby bij de voeten werd gepakt en tegen een boom dood werd geslagen. Vervolgens bliezen ze zelf hun laatste adem uit. Hele harde en pijnlijke woorden maar dit was de realiteit. Over het hele terrein werd harde muziek gedraaid zodat voorbijgangers het geschreeuw niet konden horen. Dag in dag uit en niet alleen hier, maar op honderden killing fields door heel het land. Het was een hele indrukwekkende dag.

In Cambodja wordt ieder jaar drie dagen het waterfestival gevierd. Dit zijn nationale feestdagen waar iedereen naartoe leeft. En laten wij nou net toevallig in de hoofdstad zitten:) Een soort zomerfeesten alleen dan in Phnom Penh. Overal is drukte, ontelbare gezinnen eten gezamenlijk op een plastic kleedje op de grond en verderop op een stukje schiereiland van de stad spelen bandjes en staat een grote kermis. We slenteren overal doorheen en genieten van de ambiance.

De volgende ochtend bij het ontbijt op het terras van ons hotel komt er een interessant uitziende man langs ons tafeltje gelopen. Hij begroet ons vriendelijk en we maken een praatje met hem. Hij lijkt op een combinatie van Al Pacino en Herman Brood en komt uit El Salvador. Hij vertelt dat hij nu vier jaar in Phnom Penh woont. Hij is een acteur en daarnaast zanger. Die avond zou hij om 21:00 optreden in de Sundance Bar, twee straten verderop. Die middag lopen we de hele stad door. Zonder doel, zonder route, gewoon lopen en maar zien. We komen op een lokale markt met veel kraampjes en eetstalletjes waar Lon een ring koopt die een dag later al kapot is. We lopen door steegjes en straatjes en komen uit bij de rivier. Wat opvalt is dat kinderen hier in Cambodja al vanaf heel klein mee moeten werken. Constant komen er super kleine kinderen naar je toe met armbandjes of andere spullen die ze aan je willen verkopen. Zo worden ze opgevoed en ze hebben geen keus. Aan sommige gezichten zie je dat ze er helemaal geen zin in hebben. Ook gebruiken ze allerlei verkooptechnieken door persoonlijke vragen te stellen en op die manier je voor ze te winnen. Ze zijn echt veel te jong om met dat soort zaken bezig te zijn. Beetje eng. In de avond lopen we naar de Sundance Bar. Precies om 21:00 komen we binnen gewandeld. Het is een oud bruin Amerikaans cafe met alleen maar vieze mannetjes. We nemen plaats, bestellen een cocktail en aanschouwen een optreden van twee Amerikanen. Ze spelen voornamelijk country muziek van oude legendes zoals Johnny Cash en Hank Williams. Herman Pacino of Al Brood is nergens te bekennen. Op de achtergrond wordt een hele zieke video afgespeeld van een hele zieke kunstenaar. Echt de aller wazigste en ziekste beelden die ik ooit heb gezien. Een soort van erotisch schouwspel van de gekste dingen die je je niet eens kunt voorstellen. Achteraf blijkt dat een van de muzikanten het heeft opgezet. Na een uur is hij er nog steeds niet dus gaan we er maar weer vandoor. Wat een apart uur was dit, maar toch heeft het wel weer wat...

De laatste avond gaan we naar de hoogste skybar van de stad in de Phnom Penh Tower. Een schitterend uitzicht over de hele stad en een lekkere sfeer!

De volgende ochtend zouden we om 07:00 opgehaald worden om met de bus naar Siem Reap te rijden. De dag begint om 05:15 en het contrast met 05:14 is gigantisch. 05:14: diepe diepe coma, 05:15: pure chaos!!!
Lon hoort wat geritsel in het donker en maakt mij wakker om te vragen of ik het ook hoor. Ze doet de lamp aan en vliegt gelijk onder het laken! Er vliegt een vleermuis keihard door ons kleine kamertje! Hij gaat letterlijk alle kanten op alsof hij ook in paniek is. Lon heeft zich ingepakt onder de lakens en rustig snoozen zit er vandaag voor mij niet in. In eerste instantie wil ik nog onder de deken kruipen om een plan te bedenken, maar Lon laat me er niet in. Ik ren naar de deur en moet een duik maken omdat dat ding anders tegen m'n kop aanvliegt. Ik gooi de deur open en ongeveer 20 seconden daarna vliegt hij de gang op. Jezus wat een start van de dag!! Als je koffie ooit op is en je hebt moeite met wakker worden, is deze methode de beste garantie die je kunt krijgen...